Άδειασε ο κόσμος ξαφνικά…άδειασε
έχασε το νόημά του
Τίποτα δεν έχει σημασία
Τίποτα, τίποτα…
Τίποτα πιο γλυκό από την αναγνώριση
αυτή, την πιο βαθιά
την πιο απόκρυφη
Tην φύλαγες για το τέλος…
Τότε που χωρίς δεκανίκια
δεν άντεξε η καρδιά
έσπασε σε δάκρυα
σαν καταιγίδα με έλουσε
Τα λόγια...αυτά τα λόγια
διαλύσανε τα σύνορα μου...
ανακουφίστηκε η ανάσα
λυτρώθηκε για λίγο ο πόνος
-βουνό που γκρεμίστηκε-
Κι έμεινε το κενό που άφησες
μετέωρο να στέκει
σαν κομήτης σε άγονη γη…
σε ευχαριστώ…
Σε ευχαριστώ για την αγάπη που δεν άντεξα να κρατήσω
χωρίς να λυγίσω
Σε ευχαριστώ γιατί ξέπνοη στριφογυρνάω μέσα μου
Κι έχω χάσει το μονοπάτι της επιστροφής μου
Στο εσωτερικό του πόνου μου
με τις λέξεις σου αγκαλιά
αποδομημένη και γυμνή
Θα ξυπνήσω σε ξένο κρεβάτι…
Μελαγχολική πάντα, μα λιγότερο μόνη…
...αφιερωμένο στην ιωάννα της καρδιάς
5 σχόλια:
Ευαίσθητο, μελαγχολικό, τρυφερό κι … απόλυτο!
Ακουμπάει στην καρδιά κι αφήνεται σε χάδι από δάκρυ.
Αφουγκράζεται τον πόνο και λυτρώνει συνειδήσεις.
Βάλσαμο σε πληγές που χρόνια αφορμίζουν και αιμορραγούν ξανά και ξανά.
« Ευχαριστώ» στη ζωή
Για τις ελάχιστες φορές που δεν απαιτεί «δεκανίκι».
« Ευχαριστώ» για την ανάσα που παραχωρείται χωρίς… τιμολόγιο.
Για την αγάπη, που εξαναγκάζει σε ενδοσκόπηση.
Για κείνες τις λέξεις που κόβουν τις άγκυρες της μοναξιάς
Και ξαναδείχνουν ορίζοντες.
Έτσι είσαι Μυρσινάκι;
Φαντάζομαι!
Μαγική η Ιωάννα της καρδιάς σου.
Και συ… αξιοζήλευτη με τόσο πλούτο.
Καλησπέρα!
Παραμονές του θερισμού
Πέφτουν νιφάδες του χιονιού
νιφάδες που ‘γιναν δροσιά
Στη βραδινή σου φορεσιά
Περιπλανώμενες σκιές
Μετράνε κέρδη και ζημίες
Κι εγώ στη κρύα κόχη σου
Τα ίσως και τα όχι σου
Άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου
Άμα δε χάσω το μυαλό πως θα ‘βρω την καρδιά σου
Άσου του άνεμου την πνοή
Άγνωστο θαύμα η ζωή
Καταμεσής στο πουθενά
Ελπίδες κι όνειρα γεννά
Σταλιά με το καιρό
Τρυπάει τη πέτρα το νερό
Και μια μικρή ραγισματιά
απλώνει ρίζες και κλαδιά
Άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου
Άμα δε χάσω το μυαλό πως θα ‘βρω την καρδιά σου
αυτό είναι τραγούδι του Μάλαμα...
αλλά αυτό το τραγούδι είναι πολύ... εσύ...
Μιρσήνη = άμα δε χάσω το μυαλό πως θα βρω την καρδιά σου!!!!
μέσα από σένα ... έμαθα να χάνω το μυαλό μου!!!
ή καλύτερα... δεν φοβάμαι να το χάσω!!!!!!!!!
συνέχισε να γράφεις... και να θυμάσαι την επιθυμία μου!!!!!!
Σταυρούλα μου γλυκιά,
έτσι είμαι, όπως φαντάζεσαι...
όπως αφήνομαι να ανακαλυφθώ,
κι εγώ μέσα απο την γραφή μου
και χαίρομαι να έχω κι άλλες ευαίσθητες ψυχές με τόσο πλούτο και τόσο βάθος, να με καταλαβαίνουν και να με συντονίζουν.
σε ευχαριστώ, που πιστή στην ανακάλυψη, με εξερευνείς και μου κρατάς συντροφιά.
κι εγώ μέσα απο τις υπέροχες σκέψεις σου, με μαθαίνω... και σε μαθαίνω, και σε θαυμάζω.
μοιάζουμε θαρρώ
σε φιλώ πολύ πολύ
νοιώθω σαν να σε ξέρω καλά...
συνοδοιπόρε στα ταξίδια της καρδιάς μου, φίλη μου εσύ ευαίσθητη και τρυφερή
καλό μήνα
Ιωαννούλα μου,
τρελλοκόριτσό μου εσύ
σε ευχαριστώ για την αφιέρωση!!!πολύ αντιπροσωπευτική!
να το χάσεις το μυαλό σου σε παρακαλώ,
κι εγώ εύχομαι να την εκπληρώσω την επιθυμία σου, δεν θα ξεχαστώ, θα δείς!
ας χαθούμε, ας αφεθούμε, μόνο έτσι θα ζήσουμε βαθιά και αληθινά.
καλή συνέχεια, θα σε παρακολουθώ στο χάσιμό σου!! έχει μια γλύκα, άλλο πράγμα!
σε φιλώ πολύ
Δημοσίευση σχολίου