Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Ανατολικά


Και μετά με ρώτησε
-Τι βλέπεις εκεί που πάς;
…ωραία ερώτηση…

και έκλεισα τα μάτια

με φύσηξε ο αέρας...
αυτός ο ίδιος άνεμος
που δεν με αφήνει πουθενά να κάτσω για καιρό
σαν να ξέρει πόσο πρέπει να αφεθώ
πόσο να δεθώ...
και πόσο να δώσω...
ξύπνησα στο πριν
και ήταν αλλιώς...


….όπως παλιά...




















σαν τότε που ήμουν πάλι στον αέρα...
...σαν ιδέα
και ήμουν εκεί χωρίς πολλά φώτα
χωρίς πολλά θέλω...

με ένα απαλό κίτρινο παντού...
με υπνώτιζε ο καπνός...
ο καπνός και το μυστήριο
και τα κορμιά... αυτά τα λάγνα
που ανεμίζονταν στον χορό
μύριζε αποπλάνηση...
και είχε ένα άρωμα σαν παλιά βαριά κολόνια
...σαν μυρωδιά απο θλιμμένα στενάχωρα στενά
μυρωδιά μπλεγμένη με μπαχαρικά...

μπαχαρικά και νύχτα...
μια νύχτα που γέμιζε χρώματα σιγά σιγά...
και ένας ήχος…
όχι ήχος
…μουσική
μουσική ανατολίτικη
σαγηνευτική
αυτή η πλανεύτρα...
και λίγα…
πολύ λίγα...
ελάχιστα...
σχεδόν τίποτα...
μα οι ματιές έντονες

βαθιές...
...και τα χαμόγελα αληθινά...
αυθεντικά...
σχεδόν αφοπλιστικά

με το τίποτα αγκαλιά...



πόσο ζήλεψα την ανεμελιά...

της απλής ζωής την χαρά...

σάπια δοκάρια η ευτυχία από τα αγαθά...τελικά...

να, τι βλέπω εκεί που πάω...

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Αποχαιρετισμοί στην σιωπή...






την ώρα που κοιμάσαι
μην με φυσήξεις
...θα πέσω
μόνο αγκάλιασε με
χόρεψε με ψιθυριστά
...μην φεύγεις
ανέπνεε στο αφτί μου
...να σιγουρευτώ
άσε τα μαλλιά σου στον ώμο μου
...ήσυχα
μην μας ακούσουν
μείνε για μια στιγμή
νοιώσε με δίπλα σου
...θέλω να σε θυμάμαι
ίσως να αγαπηθούμε μια μέρα
δεν ξέρεις
μόνοι μας είμαστε…

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Αλλοτρίωση…




Σαν να μην υπάρχω…

Αναπνέω παγωμένα
Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου καμένα
Δεν είναι πραγματικά…
δεν είναι αληθινά…
Τίποτα δεν είναι εδώ




Αποκαΐδια και σκουπίδια...





Σαν να μην υπάρχω

Δεν αισθάνομαι…
Δεν καταλαβαίνω...

Οι επιθυμίες μας σύντομες
οι προσδοκίες μας εφήμερες
και η επικοινωνία κουτσή
Παραπαίει...

Αποτυχία…





Και η ουσία...
βολεμένη κι αυτή, ψυχανεμίζεται
εξατμίζεται…





Και η Ιδέα?... Αυτή... αυτή η σημαντική
που νοηματοδοτεί την ζωή
Ποια είναι?Που είναι...

δεν έχουμε ιδέα...



Χρειάζεται χρόνος
Πότε θα το καταλάβουμε?
Χρειάζεται καλλιέργεια και θρέψη για την εξαργύρωση
Πότε θα το καταλάβουμε?

Ελαφρύ το πανωφόρι που φοράμε
και πως θα μας ζεστάνει
σε χρόνους δίσεκτους…

Μια απειλή όλη μας η ζωή
ελπίδα και φόβος
όνειρο και εφιάλτης





Αμφησιμία ο προστάτης


Και όλα συμβαίνουν ξανά και ξανά
στη ρευστή αυτή νεοτερικότητα που ζούμε κρυμμένοι

Ποια είναι ζωή μας τελικά...
Δεν έχουμε ιδέα…

Τυφλοί και αβοήθητοι σκουντουφλάμε πάνω μας
Δεν μπορούμε να μας ξεφύγουμε
Και ο πόνος μεγαλώνει…
Πόσο θα αντέξουμε?
Ανυπόφορα λίγοι…

Απομακρυνθήκαμε…



Μια αγκαλιά...
μια αγκαλιά
και όλα θα πάνε καλά
Πότε θα το καταλάβουμε?

Υ.γ. Αφιερωμένο σε σένα, ανήσυχε, που θες να το παλέψεις.
Που θες να το κάνεις τραγούδι.
Που θες να του δώσεις φωνή..
Ευτυχώς!
Υπάρχει ελπίδα

υ.γ 2. Ευχαριστώ την φίλη μου Έλλη για τις υπέροχες φωτογραφίες της, που με την ζωντάνια της στιγμής που αποτύπωσαν, με ενέπνευσαν, κι ας μην το πήρε η ίδια μυρωδιά

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Σάββατο βράδυ...




Μαύροι καπνοί παντού…με πνίγουν…

Ασφυκτιώ…δεν αναπνέω

Όλα θολά, σαν ψέμα
…τσούζουν τα μάτια

Περπατάω ζαλισμένη,
δεν ξέρω γιατί
δεν καθαρίζει το τοπίο...

Tα φώτα πλαταίνουν και θαμπώνουν
μια παραζάλη...

τα τύμπανά μου πάνε να σπάσουν
μου τρυπάνε τα αφτιά

Kλείνω τα μάτια
σαν να πεθαίνω...

...τα ανοίγω ξανά


κάποιοι άλλοι όχι…

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Μπορώ να βγώ για λίγο;



Αβέβαιος πάλι ο δρόμος

Κι εγώ έρημη σαν το τούνελ...







Επιστρέφοντας στον έξω κόσμο
Ότι έχω εντός μου κρυμμένο σπαταλάω
Αυτό που γέννησα και έθρεψα κρυφά

και η νύχτα μέσα μου λυσσά...
ταρακουνά την θάλασσα.

Ακούς;

Μια θύελλα τα κύματα του τρόμου





Κι εσύ, εκείνες τις αλαφιασμένες ώρες
σιγοτραγουδούσες...


και η μοναξιά είναι εδώ τώρα που λείπεις
με σημαδεύει μέσα στη νύχτα




και η παρουσία σου στέκει σαν απουσία
...σαν σιωπή
και η φωνή μου δεν σε ακουμπά.

Μ΄ακούς;






Λύπη μου εσύ πλατιά
Τι τρέχει ξαφνικά;
Τι έγινε και η καρδιά μου έκλεισε
σαν νυχτολούλουδο;





κι εσύ είσαι μακριά

...κάπου

κι από ότι ζωντανό πιο πέρα ακόμα...




Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

φευγαλέες σκέψεις στην διαδρομή για το ταξίδι...





Διαδρομές και συναντήσεις

δεσμοί και αποχωρήσεις

μέσα στην ομίχλη της ζωής

μικρά φωτάκια οι στιγμές

και κάποιες μυρωδιές που δεν ξεφτίζουν


Επιλογές και θέσεις

οι εσωτερικές δεσμεύσεις

κλουβιά να φυλακίσουμε τον εαυτό μας

το μπερδεμένο εγώ μας


Βιασμός οι σκέψεις

στην εσωτερική ανάπαυση

σκυλιά που γαβγίζουν


και ο φόβος ξεχειλίζει

από όλη μας την ύπαρξη