Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Λιγοστεύει το οξυγόνο…
Βαθιές ανάσες…
Τόσο συναίσθημα… τόση αγάπη…
Πλημμυρίζουν το δωμάτιο
Μην ανοίξεις το φως… μη ψάξεις…
Είμαι μόνη…..

Μόνη στο δωμάτιο…
Εγώ, η μουσική και οι εικόνες μου…
Τόσο συναίσθημα… τόση αγάπη…

Τόσα γράμματα…
Χαρτιά που αλλάζουν μορφή
Καθώς αφήνω σε αυτά όλα όσα νιώθω…
Γράμματα που κρατώ αγκαλιά…
Μέχρι να τα πετάξω στη φωτιά…
Δεν υπάρχει παραλήπτης…

Θα συνεχίζω να γράφω…
Θα συνεχίσω να νιώθω…
Κι ας μην υπάρχει παραλήπτης…

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Γιατί φοβάσαι το σκοτάδι
Όποια στιγμή θελήσεις
Μπορείς να ανάψεις το φως

Γιατί τρομάζεις στη σιωπή
Πάντα υπάρχει χρόνος
Για να πεις κάτι και συ

Χάρισε μου αυτό το χορό
Δεν θέλω να ξέρεις τα βήματα
Απλά ακολούθησε το ρυθμό

Και μείνε μαζί μου…
Η φωνή…

Όχι οποιαδήποτε φωνή…
Αυτή η φωνή που σε ταξιδεύει
Που σε ζεσταίνει
Που σου λέει ιστορίες όμορφες
Και συ γίνεσαι μικρό παιδί
Θέλεις να κλείσεις τα μάτια
Και να πας σε μέρη μακρινά
Σε άλλες εποχές
Να ακούσεις μουσικές…

Έχεις αυτή τη φωνή…
Και οι ιστορίες σου με πάνε μακριά
Κάθε μέρα ένα βήμα πιο μπροστά
Όσο θα είσαι εκεί
Θα έχω τα μάτια κλειστά
Και θα ταξιδεύω μέσα από τις μουσικές σου…

Συνέχισε να μιλάς
Κι όταν κουραστείς φύγε
Ξέρω πια ότι εκεί έξω
Υπάρχουν φωνές σαν τη δική σου
Θα τις αναζητώ
Και κάθε φορά που θα την συναντώ
Απλά θα ακούω…
Μόνο να ακούω…

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Μήπως σε απογοήτευσα…




Λείπεις, λείπεις γενικώς…
και μια λύπη χωρίς χρώμα με ακολουθεί παντού
άφαντη …-σαν τον αέρα- δεν την βλέπω,
με χαϊδεύει
την νοιώθω απαλά να με ακουμπά
το σώμα μου ξυπνά
κάτι μου αφήνει
και κάτι παίρνει μαζί της μακριά

Φοβάμαι μην αυτή η λύπη
ατέρμονα με συντροφεύει πια
και δεν ξημερώσει ξανά
με τα ίδια χρώματα η χαρά

Έφυγες έτσι απλά?
δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω πια
μα, κάθε νύχτα που σιμώνει
θεέ μου πως θα ΄θελα να ξημερώνει.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Τι κρίμα...





Τι χρώμα να περάσω πάνω από το δικό σου;
που απλώθηκε σαν λίμνη...
Πώς να ξεβάψω από τις μπογιές σου;
που έχουν πλημμυρίσει μέσα μου...
Πόσοι άνθρωποι να τρίψουν για να ξεθωριάσεις;
Πόσοι ακόμα να περάσουν...

Πως να ξεδιαλύνω το χρώμα μου από το δικό σου
με τόση μουντζούρα που έχω μέσα μου;
Ποιο ήταν το χρώμα μου…ξέχασα…
Τι κρίμα

Φτωχός που έγινε ο έρωτας
μας τρώει και μας αποδυναμώνει,
μας ξεγυμνώνει
πως μπερδευόμαστε έτσι αδιάφορα,
πως δινόμαστε έτσι παράφορα
συγχωνευόμαστε
δεν ξεχωρίζουμε πια
αφανιζόμαστε

Σκορπάμε τις καλύτερες δυνάμεις μας
…τι κρίμα… στον άλλον
και χωρίς τίποτα δικό μας,
βουλιάζουμε στην άβυσσο της μοναξιάς
έρημοι και αβοήθητοι
τυφλοί, και ο ένας και ο άλλος
κουτουλάμε μονότονα στην μιζέρια μας.
αμίλητοι

Οι αισθήσεις μας ατροφήσανε,
τόσο μακριά από την ζωή
μαράθηκαν
Τι κρίμα…

Κούφια παιχνίδια οι σχέσεις μας
τεμπέλικα επαναλαμβάνονται
με ανείπωτη μονοτονία
σαν τη ζωή μας. Τι κρίμα…

Πλαστικές συμβατικότητες
γάμοι και χωρισμοί
αναίτιοι και συνεχείς,
μοιάζουν πια συμβιβασμοί
σαν ανθρώπινες επινοήσεις
για να μην αντικρίζουμε κατάματα
την σοβαρότητα της ζωής.
την βαθύτατη αυτή…

Σαν να φοβόμαστε να ζήσουμε
τρέμουμε να ευτυχίσουμε
Τι κρίμα…

υ.γ. Tα πιο ωραία μονάχοι μας τα νοιώθουμε, ώρες-ώρες πιο δυνατά και από της ένωσης την δίψα

υ.γ. 2 Καλώς σας βρίσκω πάλι