Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

μακρύ ταξίδι



τέχουν οι εικόνες σαν στιγμές
εναλλάσονται
και χάνονται

σαν τον χρόνο
σαν την ζωή
βιαστικά μας προσπερνάνε
δεν προλαβαίνονται
ανάλαφρες
δεν πιάνονται
μονάχα καταγράφονται

κουλουριασμένοι στα βαγόνια
διασχίζουμε τον χρόνο

φευγαλέες συναντήσεις
απορριμένα βλέμματα
ζωές παγιδευμένες
ξεχύνονται θες για λίγο, τρομάζουν

μοναξιές πνιγμένες στην βότκα
όλα εκεί διασταυρώνονται


κι όμως,
συμπορευόμαστε βουβά
μαζί, μα τόσο μόνοι....



κοινός ο προορισμός

μα, δεν ανταλλάσουμε λέξη

και τα κεφάλια κολλημένα στο τζάμι

που στάζει την βροχή

σαν τα βουβά μας δάκρυα

για ότι χάνεται...
για ότι δεν πιάνεται
για ότι περνά και δεν ξαναγυρίζει
για όσα δεν έγιναν
για ότι δεν κάναμε
για ότι μας προσπέρασε...


6 σχόλια:

MUSIC THROUGH THE YEARS είπε...

Καλώς ήρθες.Κάποτε δεν έφθανε μιά ζωή για να πάει κανείς εκεί που έχεις πάει εσύ μέχρι τώρα.Απίθανες εικόνες.Η Ιστορία ξετυλίγεται μέσα απο τις εικόνες και φέρνει στο νού ,οτι εχω διαβάσει για τα μέρη που πήγες.Ακόμα τις βλέπω και θα τις δω πολλές φορές.Να εισαι καλά και να εχεις πάντα το κουράγιο να μας ταξιδεύεις.
Χρήστος

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Πολυταξιδεμένη μοναξιά μου,
Στα μακρινά σου ταξίδια με κουβαλάς,
Στις αποσκευές σου διακριτικά χωμένη.
Στ’ αχόρταγο βλέμμα σου π’ αρμέγει το φως,
Στο κρύο μάτι της κάμερας που κρατάς κι εγκλωβίζει
Το χαμόγελο και τον πόνο του κόσμου.
Μαζί, κουλουριασμένοι στα βαγόνια
Διασχίζουμε το χρόνο.
Ζωές παγιδευμένες στ’ όνειρο,
Μοναξιές πνιγμένες σε δάκρυα βουβά,
Συμπορευόμαστε μαζί
Μα τόσο μόνοι…
Ω! Ναι! Κοινός ο προορισμός
Μα, δεν ανταλλάσουμε λέξη.
Μόνο η μαγεία της εικόνας είναι πάντα τόσο φλύαρη,
Έτσι όπως σφαλίζει μαζί σου και ξεδιπλώνει σε μένα
Το γαλάζιο της απεραντοσύνης
Το πράσινο της ελπίδας
Το γκρίζο της αθλιότητας
Το πορφυρό του πάθους
Το λευκό της χαμένης μας αθωότητας
Το πορτοκαλί του ουράνιου τόξου
Το μαύρο της ανθρώπινης κόλασης.
Μαζί σου ταξιδεύτρα μου
Με την ψυχή
Με τη σκέψη
Με τη βροχή
Με τα βουβά δάκρυα,
Για ότι χάνεται
Για ότι περνά και δεν ξαναγυρίζει
Για όσα δεν έγιναν
Για ότι δεν κάναμε
Για ότι μας προσπέρασε
Για όσα δεν είπαμε σ’ όσους περίμεναν ν’ ακούσουν
Όσο είχαμε τον καιρό….

Γλυκό φθινόπωρο
Μυρσινάκι με την καθάρια ματιά
Ένα φιλάκι

John.S είπε...

Φτωχές μοιάζουν οι εικόνες να αποτυπώσουν όσα έχεις ζήσει και ακόμα πιο φτωχά τα λόγια για να τα περιγράψουν. Φτωχές για μας, γιατί για σένα κάθε εικόνα και ένα ταξίδι ξεχωριστό. Ένα ταξίδι του μυαλού σε πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες, διάλογους, στιγμές, εμπειρίες, συναισθήματα και τόσα άλλα που εμείς μπορούμε απλά να τα υποθέσουμε αλλά όχι να τα νιώσουμε όπως τα ένιωσες και τα έζησες εσύ. Αυτό όμως είναι και το μαγικό γιατί έτσι γίνεται κάθε ταξίδι σου ξεχωριστό για τον καθένα μας. Σαν ένα βιβλίο που μοιάζει ξεχωριστό στα μάτια καθενός που το διαβάζει...

Συνέχισε λοιπόν να ταξιδεύεις και εμείς εδώ συνοδοιπόροι του μυαλού θα ταξιδεύουμε νοητά και εμείς μαζί σου...

Ανώνυμος είπε...

χρήστο μου, έχεις δίκιο! πολλές ζωές νοιώθω να έχω ζήσει με τόσες εικόνες. Αχόρταγο όμως το βλέμμα, σαν και μας... ήδη ονειρεύομαι τι επόμενες... σε φιλώ πολύ
χαίρομαι τόσο να σε ταξιδεύω. πάντα σε σκέφτομαι

Ανώνυμος είπε...

Σταυρούλα μου, πάει καιρός....μου έλειψαν οι πινελιές σου, πολύχρωμες και ονειρικές, ζωντανεύουν και πλουτίζουν τα ταξίδια μου, τις σκέψεις μου, την ματιά μου, την μοναξιά μου
συνοδοιπόρε της διαδρομής
σε ευχαριστώ για την προσφορά,
για την συμπληρωματικότητα
για τα φιλιά σου και τις σκέψεις σου
για την ζεστή σου συντροφιά
στα άδεια καθίσματα
λίγο φθινόπωρο στα βλέφαρα λοιπόν
γλυκό και ζεστό σαν κι εσένα
φιλιά κι απο μένα

Ανώνυμος είπε...

Γιάννη μου, συνοδοιπόρε στην ζωή μου, ο πρώτος και ο καλύτερος, τι να τα κάνω τα βιβλία και τα ταξίδια, αν δεν τα μοιράζομαι μαζί σας...και η ματιά πλουτίζει μέσα απο τα δικά σας μάτια.
το βιβλίο της ζωής μου το γράφουμε μαζί. κι εσύ με ταξιδεύεις με τα λόγια σου...
ας συνεχίσουμε μαζί λοιπόν
τίποτα δεν είναι φτωχό
σε φιλώ