Εδώ δεν ήταν κήπος;

Εσύ που με έκανες να ανθίζω

στον δρόμο που επέλεξα με θάρρος να βαδίζω

εσύ που μίλαγες στον ύπνο μου για όνειρα

και ότι είχα μέσα μου να εκπληρώνω τόλμαγα

εσύ που έβαλες τις ρίζες

βαθιά μες στην καρδιά μου

και τώρα νοιώθω να φυτρώνουν

άνθη από τα σωθικά μου

ότι πολυτιμότερο μου χάιδευες

και στοργικά το πότιζες

τόσα άγουρα χρόνια περίμενες

και φώτιζες

Και τώρα μόνη, πληγωμένη

σκαλίζεις τον κήπο σου σκυμμένη

βαθιά θλιμμένη

μα, όλα ανθισμένα γύρω

από τον ιδρώτα σου

δεν βλέπεις;

Τόση στοργή στα χέρια

και τόση περίσσια δύναμη θεέ μου…

στην γούβα από την παλάμη σου

πόσοι θα θέλανε να κουρνιάσουν

πόσοι θα θέλανε

στο λίγο να σου μοιάσουν

Μην κλαις τον έρωτα που σε πονά

άλλαξες

και πρέπει νέες μουσικές να επινοήσει

να ‘ρθει και να σου ξανατραγουδήσει

Μην κλαις και για την μοναξιά

που σε ακούμπησε βαριά

ήτανε ώρα…

μην φοβάσαι να την δεις

δεν είναι άδεια

μια γωνιά του δωματίου μονάχα

Αγάπα την γαλήνια και σοβαρά

όπως εσύ ξέρεις τόσο καλά

ν’ αφοσιώνεσαι αληθινά

Και φτάνοντας στης ύπαρξης την σκοτεινιά

ίσως να γίνει η μοναξιά

το πιο σημαντικό σου νήμα

με σένα

με την ζωή σου

που τόσα χρόνια αφιέρωνες στους άλλους

σε μας που υπάρχουμε μόνο μέσα από εσένα

υπέροχη μαμά…

χρόνια πολλά!

anytime anywhere

Strade son' cambiate.

Faccie son' diverse.

Era la mia città.

Non la conosco più.

La ora io sono solo un' estraneaSenza patria.

I remember you were there.

Any one emotion.

Any true devotion.

Anytime, anywhere.

Case son' cambiate.

Voci son' diverse.

Era la mia città.

Non la conosco più.

La ora io sono solo un' estraneaSenza patria.

I remember you were there.

Any one emotion.

Any true devotion.

Anytime, anywhere.

Tanti, anni son' passati.

Vite son' cambiate.

Era la mia città.

Non la conosco più.

E ora io sono solo un' estraneaSenza patria.

Παίζω: 10 πράγματα που με χαρακτηρίζουν

Έπειτα από πρόσκληση της φίλης μου Τζίνας, συνεχίζω το παιχνίδι των blog και απαντάω στα 10 πράγματα που με χαρακτηρίζουν:

1. Λεω ότι είμαι 50 κιλά, αλλά έχω να ζυγιστώ από τα 22 μου.

2. Κάνω τον σταυρό μου για να ξεχωρίσω το δεξιά από το αριστερά, και όταν δίνω οδηγίες κάνουν οι άλλοι τον σταυρό τους να βρεθούν!

3. Έχω πάρα πολλά από τα πάντα (σχεδόν συλλογή θα έλεγα) και από πράγματα που δεν χρειάζομαι, και χρησιμοποιώ ελάχιστα. Είναι κατοχικό κληρονομικό σύνδρομο από τον πατέρα μου, και «ναι μαμά είναι ώρα να το μάθεις».

4. Θέλω να είμαι καλή σε όλα, αλλά επειδή δεν έχω υπομονή, τελικά δεν είμαι πουθενά. Είμαι αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο να είμαι, μέτρια, γαμώτο...(δεν το παραδέχομαι όμως)

5. Είμαι τόσο αφηρημένη που ντρέπομαι πια. Πρόσφατα οι φίλες μου με έπεισαν να μην πάω να κάνω τεστ ελλειμματικής προσοχής και δυσλεξίας που γίνεται σε παιδιά σχολείου!

6. Κοκκινίζω ακόμα πολύ όταν ντρέπομαι, και όταν μου αρέσει κάποιος. Και όταν καταλαβαίνω ότι κοκκινίζω, κοκκινίζω ακόμα περισσότερο, μέχρι που «καίγονται» τα αυτιά μου. Και μόνο που το λέω ντρέπομαι. Χάλια!!!

7. Μικρή ήθελα να γίνω σπηλαιολόγος, και κτηνίατρος. Σήμερα δουλεύω για την τηλεόραση που τελικά αντιπαθώ, αλλά που και που βλέπω Μαρία η άσχημη στα κρυφά φυσικά!

8. Παλιά έτρωγα μόνο ότι πετάει ότι κολυμπάει, φρούτα και σαλάτες, και έκανα και αθλητισμό. Τώρα αγαπώ τα hot dog, τα τσιπς, -λίγο ποδήλατο με το ζόρι-και έχω κάνει και κοιλίτσα...Γαμώτο...

9. Έχω ψιλό φρικάρει που όλες οι παιδικές μου φίλες παντρεύονται και κάνουν παιδιά -σε αντίθεση με την Τζίνα-, αλλά το παίζω cool και άνετη.

10. Έκανα τρεις μέρες να σκεφτώ δέκα πράγματα για μένα.

Και ένα bonus track: Χάνομαι ακόμα στα στενά της γειτονιάς μου...

Προσκαλώ με την σειρά μου να παίξουν το παιχνίδι οι : John.d, Alex, Αντί, psycho soma, G.B, και όποιος άλλος έχει όρεξη. Be my guests!

σβούρα

Σαν χαλασμένη σβούρα

γυρίζω γύρω από τον εαυτό μου

και ζαλισμένες μέλισσες οι σκέψεις μου

χτυπάνε στο μυαλό μου

τυφλές, ανίκανες να βγουν

παλεύουν μάταια να λυτρωθούν

Σέρνω τα βήματά μου

κουρασμένα κάθε μέρα

Και οι ταλαιπωρημένες σκέψεις μου

αναζητούν αέρα

Το κεφάλι μου πονά,

φρικτά βουητά

και ένας θυμός τεράστιος

βράζει απειλητικά

Ως πότε θα είμαι αιχμάλωτη

στην στείρα φυλακή μου;

Ως πότε μπερδεμένοι στοίχοι

θα στοιχειώνουν την γραφή μου;

Ανυπόφορη υπομονή

άπνοια καρτερική

στον αέρα της αλλαγής

Παρέα με την μοναξιά μου

Η μεγαλύτερη ασφάλειά μου

Όλα καινούργια μου μυρίζουν

Και όλα εντός μου ξανανθίζουν

Τα όριά μου πια στενά

Και στο πλησίασμα ασφυκτικά

Τραβιέμαι πίσω μοναχή

Η μέσα μου φωνή κυριαρχεί

«αφήσου σε μένα μια φορά

Είναι και η ερημιά γλυκιά

Κι αν δεν αντέξεις το εγώ σου

Πως θες να βρεις τον σύντροφό σου;»

Θα χαθώ τόσο...

Θα χαθώ τόσο

που θα πονάς μυρίζοντας το άρωμά μου στο λεωφορείο

κάποιας άλλης…

Θα χαθώ τόσο

που θα πονάς ακούγοντας την φωνή μου στο τηλέφωνο

που θα με έχεις πάρει εσύ

με μια πρόφαση δειλή…

Θα χαθώ τόσο

που θα πονάς βλέποντας το χέρι μου σε μια φωτογραφία

αυτό που σε χάϊδευε παλιά όταν πονούσες

στοργικά…

Θα χαθώ τόσο

που θα πονάς κλείνοντας τα μάτια να με ονειρευτείς

δεν θα τ' αντέχεις…

Θα χαθώ τόσο

που δεν θα μπορείς να ξαναγελάσεις με κάποια που μου μοιάζει

να ξεγελαστείς…

Θα χαθώ τόσο που θα πονάς

που δεν θα βρίσκεις τίποτα πια για να ξεχνιέσαι

κανένα υποκατάστατο στην μοναξιά…

Θα χαθώ τόσο που θα πονάς

χωρίς να ξέρεις το γιατί

και τότε ίσως καταλάβεις πόσο με ήθελες

Γυρεύοντας έκφραση και μορφή

Κι αν για τις σκέψεις μου δεν μπορώ να μιλήσω

ο χειρότερος κριτής του εαυτού μου …τελικά

νοιώθοντας να σε ακουμπάω

γεμίζω ηδονικά

μέσα από το κενό μου που μοιάζει να βαθαίνει

πλυμμηρίζω με λέξεις ξανά και ξανά..

ατέλειωτα, ζεστά, και υπέροχα μοναχικά

αφήνομαι να ξεχυθώ…να εκτεθώ

στους διαδρόμους του μυαλού σου να ταξιδέψω, να χαθώ

και μέσα στο καταφύγιο του ονείρου

όπου κανένας θόρυβος απ΄ έξω δεν φτάνει

μόνο το πιο βαθύ συναίσθημα

στην πιο χαμηλόφωνη ώρα

ίσως μπορέσω μια μέρα ν΄αποκριθώ

η ξένη εγώ.

Σε ευχαριστώ…

(στην Αννίτα και σε όσους με πιστεύουν)

faces with eyes

"Ένας πολυμελής και ανομοιογενής θίασος κινείται υπό την αγωνία μιας παρουσίας που διαγράφεται σαφώς κι υπό τον φόβο ότι χιλιάδες ζευγάρια μάτια, ίσως στιγμιαία κοιτάξουν προς το μέρος του..."

Ηρθα κι εγω...

Μυρσινακι, μ'αρεσουν πολυ αυτα που γραφεις...και πανε κατευθειαν στην καρδουλα!

Είσαι τόσο μακριά από μένα πια

Προσκολούμαι λαίμαργα

σε ότι με τραβάει μακριά από σένα

σχεδόν εμμονικά αφήνομαι

σε μάτια που υπόσχονται τον παράδεισο

και στην δροσιά του σούρουπου

μπλέκομαι μέσα στον κόσμο

σε συναυλίες στο σούπερ μάρκετ, στο μετρό

ν΄ανακουφιστώ

την θλίψη μου να μοιραστώ, να ξεχαστώ

να γίνω ένα με τους πολλούς.. σε παρακαλώ…

μα κάθε βράδυ έρχεται,

την ξεγελάω όλη μέρα,

μα πριν πέσω στο κρεβάτι

με πονάει σαν αρρώστια…

Τ΄ άσπρο χαρτί

Τ'ασπρο χαρτι σκληρος καθρεφτης
επιστρεφει μονο εκεινο που ησουν.

Τ'ασπρο χαρτι μιλα με τη φωνη σου,
τη δικη σου φωνη
οχι εκεινη που σ'αρεσει'
μουσικη σου ειναι η ζωη
αυτη που σπαταλησες.
Μπορει να την ξανακερδισεις αν το θελεις
αν καρφωθεις σε τουτο τ'αδιαφορο πραγμα
που σε ριχνει πισω
εκει που ξεκινησες.

Ταξιδεψες, ειδες πολλα φεγγαρια πολλους ηλιους
αγγιξες νεκρους και ζωντανους
ενιωσες τον πονο του παλικαριου
και το βογκητο της γυναικας
την πικρα του αγουρου παιδιου-
ο,τι ενιωσες σωριαζεται ανυποστατο
αν δεν εμπιστευτεις τουτο το κενο.
Ισως να βρεις εκει ο.τι νομισες χαμενο'
τη βλαστηση της νιοτης, το δικαιο καταποντισμο
της ηλικιας.

Ζωη σου ειναι οτι εδωσες
τουτο το κενο ειναι ο.τι εδωσες
το ασπρο χαρτι.

Γ. Σεφέρης

Για σένα…(αν το καταλάβεις ποτέ)

Κουλουριασμένη, μόνη στον κενό εαυτό σου
κλαίς, πνιγμένη μες στα δάκρυα που φύλαγες γι’ αυτόν
σαν δεκανίκι στο παράσιτο που άφησες να σε ρουφά
δίνοντας του μητρικά όλα σου τα υγρά
για να επιπλέει στην ξεραΐλα σου το υπερτροφικό εγώ του
κι εσύ μικρή και μεθυσμένη

βαθιά πικραμένη,
γελάς αμήχανα στάζοντας δηλητήριο.

Πώς χάθηκες.. ξεχάστηκες αφέθηκες να σε τραβά
σε κάθε του βήμα μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά
ξύλινο δεκανίκι δίπλα του, κουτσό
στους αδιέξοδους χωματόδρομους
που διαλέγει να περπατά, σαπίζεις.

Ανύπαρκτη και ξένη απ’ όλους ξενιτεμένη
τα χέρια σου ζεστά μόνο για την δική του αγκαλιά
κλαίς ζητώντας παρηγοριά
όχι, δεν θα ζεστάνω τα παγωμένα σου για μένα δάχτυλα
θα σε αφήσω να ρουφήξεις λαίμαργα
αυτό για το οποίο κλαίγοντας παρακαλάς να λυτρωθείς
την άρρωστη ηδονή που αντλείς από την απόρριψή σου
και ίσως βροχή μια μέρα τα δάκρυά μου να σε πνίξουν.

the lights will stay on...

Θέση κενή...

Εξαφανισμένη στο πλήθος
καιρό τώρα...
χαμένη από την σκιά μου
άγνωστη και από μένα
κρατάω σημειώσεις της ζωής μου που περνά
σχεδόν με προσπερνά, αδιάφορα, μουντά
σαν βαρετή ταινία..
γεύση στεγνή στο στόμα αφήνει,
κι αναρωτιέμαι ταίζοντας σιγά το «πεινασμένο» εγώ μου
«υπάρχω;»
είναι όλα τόσο μακριά...δεν βλέπω τίποτα...μόνο φωτιά
καίγονται τα σωθικά, ξεχασμένα χωριά

Σαν τιμωρημένη που χρόνια ήμουν απόν
ψάχνω το παρελθόν
χάνω το βλέμμα να υπάρξει
και ξαφνικά, μα τόσο ώριμα γλυκά
πετάω πράγματα παλιά
χρόνια ασπρόμαυρα, εικόνες θολές
αναμνήσεις κενές...

ανοίγω τα μάτια με αγωνία να υπάρξουν,
να γλιτώσουν
με κοιτούν αμίλητα
στο μέσα μου μπλεγμένα, κουβαριασμένα,
χαρούμενα βαμμένα,
βαριά μυρίζουν ξένα
σκόνη πυκνή και άχρωμη.
πνίγομαι στα παιδικά δάκρυα

ταχτοποιώ και καθαρίζω
μου κάνω χώρο να καθίσω
στην ξενιτιά μου σκοτεινιά..

Σε μια βαλίτσα της γιαγιάς, δερμάτινη, παλιά
νοσταλγικά, νωπά τα παιδικά μου χρόνια
με κλάματα μουντά στοιβάζω,
και μια κορδέλα ροζ,
σαν τα παπούτσια που φόραγα μικρή
τρέχοντας να πιάσω την ζωή

που πήγαν όλα αυτά και χάθηκαν...
που κάθισαν, ποιον άγγιξαν...
ξεχάστηκαν...

Δειλά βουτώντας στον βυθό μου
ακίνητη, λουσμένη φόβο,
τρέμω και περιμένω κενή
ακίνητη, χλωμή
στην ύπαρξή μου αφόρητα μικρή..

κλείνω τα μάτια για να τα ξανανοίξω αργά

Στα σκοτάδια της ψυχής μου αγνή,
σαν τις καινούργιες μουσικές μου
άβγαλτη
με δύναμη πρωτόγνωρη, ωμή
αγγίζω τις σκιές μου
ισχνές φιγούρες, πλαστικές
κούκλες χλωμές.

«Εμπρός... μιλήστε μου λοιπόν...
σας περιμένω κάθε βράδυ μοναχή
στο πάρτι της ζωής μου
να βρεθούμε, να τα πούμε
για όλα αυτά που δεν έζησα να μοιραστούμε
και για όλα αυτά που θα έρθουνε
να με αδειάσουν βαθιά, να με γεμίσουν ξανά
όνειρο αληθινό στο ξημέρωμά της ψυχής μου

και ζαλισμένοι θα χορέψουμε νοσταλγικά
χωρίς παπούτσια δανεικά
σε γνώριμους παλιούς ρυθμούς θα λικνιστούμε
και προβολείς θα φωτίσουνε ξανά
μέσα στο μισόφως της ψυχής μου
μώβ βελούδο το θέατρο της ζωής μου

Εύθραυστα ίχνη στο πλατό
υπέροχα δικά μου
ελάτε λοιπόν να ξαναπαίξουμε
στο παραμύθι της μικρής αέρινης ζωής
Άντε, μην αργείτε, κρυώνω...
στον ουρανό του τίποτα.