Παίξαμε για λίγο σαν παιδιά…
Βγάλαμε τα πανωφόρια του χειμώνα
και τα απλώσαμε στην παραλία να στεγνώσουν
Τρέξαμε στην ζεστή άμμο
κυλιστήκαμε γυμνοί,
γελάσαμε ανέμελα
Ονειρευτήκαμε ξανά κοιτώντας ψηλά
και αφήσαμε τα όνειρα να ταξιδέψουν μαζί με τα σύννεφα
να πάνε να βρούνε και άλλους….
Άνθισε η επιθυμία στην καρδιά, μαζί με τις παπαρούνες
Μαδήσαμε την αγάπη μας στις μαργαρίτες
λιαστήκαμε ανέμελα…
Και όταν άρχισε πάλι να φυσά και να κρυώνει
στο τελείωμα της μέρας,
καπνίσαμε και ήπιαμε κρασί.
Φλερτάραμε με τον θάνατο
τον ξεγελάσαμε…
μα ήρθαμε κοντά...
Ορμή αυτοκαταστροφική
συνοδεύει πάντα την ορμή για ζωή.
Παίξαμε, ζήσαμε, φοβηθήκαμε, κρυώσαμε
και ξαναγυρίσαμε σπίτια μας …
2 σχόλια:
...Και ξανγυρίσαμε σπίτια μας!
Ποτέ όμως πια ίδιοι...
Την πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου στέλνω, να κλείσει το κοριτσάκι μου που ωρίμασε.
έχεις δίκιο...ποτέ πια οι ίδιοι.
ακόμα και στην ατέρμονη επανάληψη των πραγμάτων, δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι.
η ζεστή αγκαλιά είναι η αδυναμία μου, να ξέρεις! με κατάλαβες, με παρακολουθείς σε όλη μου την πορεία άλλωστε, εσύ και αν με ξέρεις. πολύ σε αγαπώ, να το ξέρεις και αυτό.
σε φιλώ σταυρούλα μου
Δημοσίευση σχολίου