Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Σκορπίσου





Ξύπνησα με την αλμύρα στο στόμα...

Είχα ονειρευτεί όλους τους ωκεανούς που με ταξιδέψανε
Όλα τα φώτα που με οδηγήσανε
Όλους τους δρόμους που με παρασύρανε
Όλα τα βλέμματα που με πλανέψανε
Όλα τα φιλιά που με κατάπιανε
Όλα τα δειλινά που με ξυπνήσανε
Όλα τα βράδια που με συντροφεύσανε
Όλες τις στιγμές που με συνταράξανε
Όλα τα βλέμματα που με ζεστάνανε
Όλα τα χάδια που με αγκαλιάσανε
Όλους τους μικρούς ήχους που αγάπησα
Όλες τις μυρωδιές που δεν ξέχασα
Όλες τις ανάσες της ζωής που με λούσανε
Δεν είναι όνειρο η ζωή
Άνοιξε την πόρτα
Βγες έξω και σκορπίσου
Η ζωή είναι μικρή
για όλα αυτά που θέλουμε να ζήσουμε

Καλή Ανοιξη!

Υ.γ. Σε μια άχρονη σιωπή,
ξεχασμένοι από επιθυμία και ανάγκη,
μες τη δροσιά μιας ήσυχης χαράς,
θα ξανασυναντηθούμε!

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τί θέλει να πει αυτό το ποίημα;

Ανώνυμος είπε...

Γιατί γράφετε όλο ακατανόητα μελαγχολικά ποιήματα; Η ζωή είναι ωραία.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Πέρασα ένα φιλάκι ν’ αφήσω και την έννοια μου.
Ελπίζω στα χαμόγελά σου.
Την αγάπη μου Μυρσινάκι!

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά γιατί δεν ανανεώνεται το blog;

Ανώνυμος είπε...

ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ !!!
ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ !!!!

MUSIC THROUGH THE YEARS είπε...

ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ.ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Όπου και να 'σαι, κοριτσάκι αγαπημένο μου,
Καλά Χριστούγεννα!
Να περνάς καλά και να χαμογελάς.
Μια γεμάτη κι ελπιδοφόρα χρονιά, εύχομαι, για σένα και τους ανθρώπους της καρδούλας σου.
Με την εκτίμηση και την αγάπη μου!