Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Σάββατο βράδυ...




Μαύροι καπνοί παντού…με πνίγουν…

Ασφυκτιώ…δεν αναπνέω

Όλα θολά, σαν ψέμα
…τσούζουν τα μάτια

Περπατάω ζαλισμένη,
δεν ξέρω γιατί
δεν καθαρίζει το τοπίο...

Tα φώτα πλαταίνουν και θαμπώνουν
μια παραζάλη...

τα τύμπανά μου πάνε να σπάσουν
μου τρυπάνε τα αφτιά

Kλείνω τα μάτια
σαν να πεθαίνω...

...τα ανοίγω ξανά


κάποιοι άλλοι όχι…

5 σχόλια:

John.S είπε...

Άλλο ένα τεράστιο και αναπάντητο “γιατί....?”

Ανώνυμος είπε...

Μια ζωή χάθηκε άδικα αλλά δυστυχώς δεν την αφήνουν να ησυχάσει.
Την καπηλεύονται την χρησιμοποιούν, την καινέ και την σκορπάνε.
Κρίμα τι άλλο να πω...

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε.
ήταν δικός μας
ας μην τον αφήσουμε
ας μην τον ξεχάσουμε
ας το πάρουμε κατάκαρδα
ας μην ξεθωριάσει και αυτό

GB είπε...

Άλλο ένα μπουμπούκι που δεν πρόλαβε να ανθίσει ποτέ!
Άλλη μία ελπίδα που δεν έγεινε πραγματικότητα ποτέ!
Άλλο ένα στόμα που δεν θα χαμογελάσει ποτέ!
Άλλη μια ημέρα που δεν θα ξημερώσει ποτέ!
Άλλη μια φωνή που δεν θα ακουστεί ξανά ποτέ!
Άλλο ένα όνειρο που έγεινε εφιάλτης!
Σύντομα τους εφιάλτες μας τους ξεχνάμε, για να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρα μας.
Καλόν ύπνο και όνειρα γλυκά!

Ανώνυμος είπε...

ωραίο το σχόλιό σου γιώργο. και κάπως έτσι γίνεται...ξεχνάμε γρήγορα...είδες?