Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Η φωνή…

Όχι οποιαδήποτε φωνή…
Αυτή η φωνή που σε ταξιδεύει
Που σε ζεσταίνει
Που σου λέει ιστορίες όμορφες
Και συ γίνεσαι μικρό παιδί
Θέλεις να κλείσεις τα μάτια
Και να πας σε μέρη μακρινά
Σε άλλες εποχές
Να ακούσεις μουσικές…

Έχεις αυτή τη φωνή…
Και οι ιστορίες σου με πάνε μακριά
Κάθε μέρα ένα βήμα πιο μπροστά
Όσο θα είσαι εκεί
Θα έχω τα μάτια κλειστά
Και θα ταξιδεύω μέσα από τις μουσικές σου…

Συνέχισε να μιλάς
Κι όταν κουραστείς φύγε
Ξέρω πια ότι εκεί έξω
Υπάρχουν φωνές σαν τη δική σου
Θα τις αναζητώ
Και κάθε φορά που θα την συναντώ
Απλά θα ακούω…
Μόνο να ακούω…

3 σχόλια:

John.S είπε...

Πολύ όμορφη φωνή!
Να μας κάνεις παρέα πιο συχνά.

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να ακουγά και εγώ αυτή την φωνή και να με ταξιδεύει...

άραγε θα περάσουν γρήγορα οι ώρες της λύπης?

Θα με φωνάξει και μένα κάποιος με το ονομά μου και να το εννοεί?

Ioanna είπε...

Thanks John!!! Θα προσπαθήσω να βουτάω πιο συχνά. Σίγουρα θα με βοηθήσει η σκέψη ότι στην επιφάνεια υπάρχει καλή παρέα για να μοιραστώ τις "εικόνες" του βυθού...

η φωνή... είναι πάντα εκεί έξω, θα την ακούσεις όταν εσύ θελήσεις και οι ώρες τις λύπης θα περάσουν... όταν εσύ θελήσεις!!!