Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

END

Ακόμα κρατώ τις αναμνήσεις σου στο χέρι μου
Ακόμα στέκομαι στην τελευταία σκηνή του τέλους μας
Κοιτάζω γύρω μου και δεν υπάρχει τίποτα
Οι τίτλοι του τέλος πέφτουν όπως κυλούν τα δάκρυα μου
Σε βλέπω να φεύγεις και αναρωτιέμαι
Και βρίσκομαι εδώ μετά από τόσους μήνες
Ακόμα κρατώ την ανάμνηση σου στο χέρι μου
Δεν μπορώ να την αφήσω
Ξέρω όμως ότι σιγά σιγά με αφήνει αυτή
Δεν γνωρίζω πια τι πρέπει να γίνει !
Δεν ξέρω αν μπορεί να ξαναπαιχτεί το έργο πάλι από την αρχή
Αν μπορούμε να ζήσουμε αυτό το happy end και αν θα αντέξουμε
Στις πρόβες της ζωής.
Ξέρεις η ελπίδα πάντα θα υπάρχει μαζί σου,,
Τα πράγματα θα έρθουν από μονά τους,
Χωρίς βιαστικές κινήσεις
Όλα θα βρουν το δρόμο τους,
Δεν ανησυχώ

5 σχόλια:

John.S είπε...

Δύσκολα συναισθήματα….
Τόσο δύσκολα να τα νιώσεις όσο και να τα εκφράσεις αλλά εσύ βρήκες ένα υπέροχο τρόπο.

Συμφωνώ. Πάντα όλα βρίσκουν το δρόμο τους στο τέλος.
Ένα τέλος που συνήθως ποτέ δεν είναι μόνο του.
Κάπου κοντά υπάρχει μια αρχή έτοιμη να την ανακαλύψεις όταν είσαι έτοιμη.
Μια αρχή που θα σε βρει πιο ώριμη γιατί θα έχεις μαζί σου τις αναμνήσεις που τώρα κρατάς στο χέρι σου…

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο, μπράβο, μπράβο!!! είσαι αποκάλυψη ειρηνάκι!!! είδες που σου πάει αυτή η περίοδος;
υπέροχη, αέρινη και βαθιά ρομαντική. Αν και είμαι διακοπές και δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά, μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που διάβασα στα κλεφτά σε ένα ίντερνετ, που ήθελα να κάνω ένα γρήγορο σχόλιο!!!
πολύ ωραία η πρώτη σου έκθεση φιλενάδα, είμαι ενθουσιασμένη, και περιμένω συνέχεια. όλα τα δύσκολα γίνονται απλά με τον καιρό...θα δείς.
φιλιά απο την Σύρο!!!
χχχ μ

Ανώνυμος είπε...

Φανταζομαι οτι τα δακρυα στην τελευταια πραξη δεν ηταν απο happy end οποτε δεν χρειαζεται να ξαναπαιχτεί

iren είπε...

sas euxaristo polu polu gia ta omorfa sas sxolia!!!

Ioanna είπε...

Ειρήνη, ούτε και εγώ ανησυχώ γιατί αυτό το τέλος βρίσκεις τη δύναμη και το μοιράζεσαι με κάποιον... κάποια... κάποιους...