Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Δεν θυμάμαι… νομίζω Δευτέρα πρωί…
Σηκώθηκα από το κρεβάτι…

Οι εικόνες θολές… η ζωή μου θολή…
Οι σκέψεις μου πολύχρωμες, αλλά η ζωή μου γκρι…
Σε ποιόν να πεις και ποιος να καταλάβει…
Τα όνειρά μου άπιαστα… λάθος διαδρομή…
Λάθος διαδρομή όλα τα χρόνια, λάθος διαδρομή…

Εκείνο το πρωί, Δευτέρα πρωί…
Είπα να ξεκινήσω την εβδομάδα μου χαλαρά… κάνοντας στον εαυτό μου απλές, καθημερινές ερωτήσεις…
Γιατί αναπνέω, γιατί υπάρχω, γιατί κλαίω, γιατί δεν κλαίω…
Για ποιόν αναπνέω, για ποιόν υπάρχω, για ποιόν κλαίω, για ποιόν δεν κλαίω…
Το απόλυτο κενό…
Θα μπορούσα να ζητήσω τη βοήθεια του ‘κοινού’, μια συνήθεια παλιά και αγαπημένη…
Γιατί; Δεν ήξερα γιατί. Μάλλον, γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά…
Για ποιόν; Για όλους αυτούς που βοήθησαν να φτάσω στα 25 .. βοήθησαν να γίνω κάτι που εγώ δεν το γνωρίζω, δεν το θέλω, δεν θα το διάλεγα ποτέ…
Μουδιασμένο το σώμα… τόσα χρόνια ύπνος βαθύς… το σώμα ακίνητο…
Το μυαλό γεμάτο, υπερφορτωμένο… είχε ‘κολλήσει’…

Έβαλα τα ρούχα της δουλειάς… και πήγα στο γραφείο όπως κάθε Δευτέρα… άνοιξα τον υπολογιστή… χαμογελούσα στο αφεντικό… έκανα καλά τη δουλειά μου… ίχνος ικανοποίησης… σχόλασα…
Κάθισα σε ένα χαριτωμένο μαγαζάκι και ήπια καφέ με τον φίλο μου… τον αγκάλιασα… τον κοίταξα στα μάτια… ήπιε και αυτός καφέ μαζί μου… δεν με κοίταξε στα μάτια… δεν με αγκάλιασε… δεν ήταν η πρώτη φορά που μόνο εγώ τον αγκάλιαζα, που μόνο εγώ τον κοιτούσα στα μάτια, ήταν όμως η πρώτη φορά που μόλις τελείωσε ο καφές μου, έφυγα…
Μίλησα στο τηλέφωνο με φίλους… με άκουσαν… και τους άκουσα… δεν μπορούσαν όμως να ‘δουν’ κάτι κάτω από τα λόγια μου… εγώ μπορούσα να δω στα δικά τους, αλλά δεν ήθελα πια…

Σ’ αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή… ζούμε πολλές ζωές… έζησα τη ζωή που μου όρισαν κάποιοι άλλοι… και τώρα τρία χρόνια μετά από εκείνη τη Δευτέρα, ζω τη ζωή που διαλέγω εγώ… με φίλους που τους κοιτάω στα μάτια και ξέρουν να διαβάζουν τη σκέψη μου…
Δεν φοράω πια τα ρούχα της δουλειάς, γιατί παραιτήθηκα πριν από ένα χρόνο και σπουδάζω ξανά…
Που και που έχω κάποιον φίλο… που πίνει καφέ μαζί μου… με αγκαλιάζει… με κοιτάει στα μάτια… πίνω και εγώ καφέ μαζί του… δεν τον αγκαλιάζω… δεν τον κοιτάω στα μάτια… δεν φεύγει… φεύγω όμως εγώ…
(Το ξέρω, το ξέρω… όταν ‘πίνεις καφέ’ με κάποιον που σε αγκαλιάζει και σε κοιτάει στα μάτια δεν φεύγεις… το ξέρω, αλλά είπαμε ότι το τώρα ζω τη ζωή που διαλέγω εγώ… και δεν ζητάω τη βοήθεια του κοινού…).

Όταν τα βλέμματα συναντηθούν δεν θα φύγω…
Όσο η καρδιά μου θα χτυπάει δυνατά θα μένω…
Όταν δεν θα την ακούω θα φεύγω… θα ψάχνω αλλού… για μια τρίτη και τέταρτη ζωή… απλά ελπίζω να ζήσω πολλά χρόνια… πολλά καλά χρόνια…

για το ‘καλά’ ξέρω πια πως γίνεται… για το ‘πολλά’ ας ασχοληθούν οι αρμόδιοι…

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά πολύ όμορφο και αληθινό κείμενο. Πραγματικά δείνεις κουράγιο σε όσους θέλουν να αλλάξουν ζωή και νιώθουν πως δεν μπορούν.

Ανώνυμος είπε...

Βρε βρε βρε, καλώς την και την άλλη φιλενάδα!!!Μπράβο κοριτσάκι μου, τι ωραίο κείμενο!!! Είμουνα σίγουρη πως θα έγραφες καλά!!!
συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο. Δίνεις μια ανθρώπινη διάσταση της αλλαγής πολύ αληθινή. Έχεις δίκιο. οι αλλαγές γίνονται μέσα μας σιγά σιγά, και μια μέρα, μετά τον καφέ απλώς τις υλοποιούμε. Χαίρομαι που ξεκίνησες να γράφεις ιωαννούλα μου, είναι πολύ εσωτερικό και ουσιαστικό αυτό που εκθέτεις. και είμαι σίγουρη πως αλλάζεις πραγματικά. δεν σε φοβάμαι, σε χαίρομαι!!! άντε, καλή συνέχεια στις βουτιές.

Ioanna είπε...

σ' ευχαριστώ starlight για το σχόλιό σου! μακάρι το κείμενό μου να δώσει κουράγιο σε όσους θέλουν να αλλάξουν ζωή!
Αγαπημένη μου Μυρσίνη, δεν θα μπορούσα να απουσιάζω!!! είμαι fun της "βουτιάς"...

Ανώνυμος είπε...

Ωραια βουτια και ουσιαστική.
Η ζωη μας ανηκει και την οδηγουμε οπως και οπου εμεις θελουμε.
Τα ορια, τα πρεπει, και τα θελω τα οριζουμε εμεις.
Θα χαρω να ξαναδιαβασω κειμενό σου
γραφεις πολυ ωραια, γιατι εχεις ωραιο ΜΕΣΑ ΣΟΥ...

Ioanna είπε...

σ'ευχαριστό για τα καλά σου λόγια!!!! Όρια, πρέπει, θέλω... δύσκολες λέξεις, αλλά τελικά τα δύσκολα είναι και τα πιο σημαντικά! Κάπου έχασα το δρόμο, γι' αυτό και έκανα "βουτιά"!! Τον βρήκα, αλλά ξέρω πως θα τον χάσω ξανά!!! Και κάθε φορά που θα τον χάνω θα "βουτάω" όλο και πιο βαθιά!!!

Ioanna είπε...

σ' ευχαριστό δεν υπάρχει...
σ' ευχαριστώ υπάρχει....
:-)))
μαθαμε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα με αγγλικούς χαρακτήρες και απ' ότι φαίνεται θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε!!!!!

fotini είπε...

μου δίνεις κουράγιο. ξέρω ακριβως για τι μιλάς. μη σταματάς. μη συμβιβαστείς. βρες τη ματιά που θα σε κοιτάξει στην ψυχή κ θα αγγίξει τη χορδή του μυαλού σου. μη σταματάς. μη.