Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

αμηχανίΑ

λίγο πριν στοχεύσουν τα βελάκια του έρωτα,
κρυφές ματιές,
μάτια χαμηλωμένα,
μάτια που λάμπουν
πλημμυρισμένα θάλασσα και ήλιο,

ασυναρτησίες,
λόγια κενά
μόνο για να ειπω θούν
να καλύψουν την αμηχανία,
να καλύψουν το κενό ανάμεσα στο παλιό
οβάλ γραφείο

το σώμα μιλά και η ψυχή αναρωτιέται:
ΛΕΣ?

πόθος διάχυτα συγκρατημένος,
ενοχές για κάτι ξαφνικό που έρχεται απροετοίμαστα
δικλείδες ασφαλείας ? "η παρέα"

Λες και υπήρχε θέατρο, η σκηνή , οι θεατές

Δεν είχε σημασία αν αυτό που παιζόταν ηταν έργο,
μπορούσε ο καθένας να φαντάζεται όποιον είθελε για
συμπρωταγωνιστή

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σαν κάτι να μου θυμίζει, κάτι ακουμπάει, κάτι αγγίζει!!! ωραία αίσθηση αφήνει!!!
ο αέρας είναι ακόμα Συριανός!
φιλιά

John.S είπε...

Omorfa logia. Moiazoun na perigrafoun kati paidiko kai anemelo. Mporei na min eimouna paron alla arxizo na thn fiaxno thn eikona...