Έσταξε αλάτι μοναξιάς
και ο κτύπος μιας καρδιάς
και σε μια στείρα συγγραφή
έγινε ο λόγος σιωπή
και το μελάνι δάκρυ
Ανώνυμε...
έλιωσε η ματιά μου επάνω στις λέξεις σου…
ήρθανε τόσα δάκρια σιωπής
και με τον φθόγγο της ματαίωσης
γίνανε λυγμός
Ανώνυμε…
ανώνυμα τα δάκρυα σου
πλημμύρα ήρθαν κι έπεσαν επάνω στα δικά μου
Θάλασσα η λύπη
ξεχείλισε από τα γαλάζια σου πετράδια
στην θλιβερή θέα του γκρεμισμένου μου έρωτα
Βούρκωσες με την ερημιά μου
Ναι, καταλαβαίνω…
έγινε η πόλη μου υγρότοπος της θλίψης
ούτε οι γάτες δεν έρχονται πια σε ετούτα τα χαλάσματα
Σαν βόμβα έπεσες και δεν υπάρχει μέσα μου ψυχή…
Ανώνυμε…
με το διαμπερές σου ντροπιάρικο γλυκοκοίταγμα
που όποιος το γεύεται σ ‘ερωτεύεται και πετρώνει
έχω ξεμείνει ναυαγός στα νησιά των ματιών σου
χωρίς τον χάρτη του θησαυρού
Ανώνυμε...
κόλλησε το βλέμμα μου στην λέξη…
κέρωσε μπροστά στην θέα της αλήθειας
ναι…ανώνυμος… αυτό είσαι πια
τι ειρωνεία…
κι ας σου είχα χαρίσει τόσα ονόματα…
Ανώνυμε,
που τα δάκρυά κυλάνε στα μάγουλά σου με αυτά που γράφω
συγχώρα με που τόση ώρα ήθελα –μόνο για λίγο- σαν ανόητη
γελοία ληξιπρόθεσμα ερωτευμένη
να σου στεγνώσω τα μάγουλα με φιλιά
-Επίλογος-
Ανώνυμε,
άγνωστος έγινες αέρας…
φύσα με
κι έπειτα φύγε
ταξίδεψε μακριά
στην απουσία σου να μην μπορώ να σε βρω
σε παρακαλώ…
να στεγνώσουμε πρέπει
κι αφού δεν μπορώ να σε σκουπίσω
στα χέρια μου τα μάτια σου –πετράδια- να κρατήσω
φύγε, γιατί με τον έρωτά μου -τυφλό συνοδηγό-
φοβάμαι
μην πνιγώ στα δάκρυά σου…
-αντί αποχαιρετισμού-
...τουλάχιστον για σήμερα
η Ανατολή αναβάλλεται...
