Άδειασε ο κόσμος ξαφνικά…άδειασε
έχασε το νόημά του
Τίποτα δεν έχει σημασία
Τίποτα, τίποτα…
Τίποτα πιο γλυκό από την αναγνώριση
αυτή, την πιο βαθιά
την πιο απόκρυφη
Tην φύλαγες για το τέλος…
Τότε που χωρίς δεκανίκια
δεν άντεξε η καρδιά
έσπασε σε δάκρυα
σαν καταιγίδα με έλουσε
Τα λόγια...αυτά τα λόγια
διαλύσανε τα σύνορα μου...
ανακουφίστηκε η ανάσα
λυτρώθηκε για λίγο ο πόνος
-βουνό που γκρεμίστηκε-
Κι έμεινε το κενό που άφησες
μετέωρο να στέκει
σαν κομήτης σε άγονη γη…
σε ευχαριστώ…
Σε ευχαριστώ για την αγάπη που δεν άντεξα να κρατήσω
χωρίς να λυγίσω
Σε ευχαριστώ γιατί ξέπνοη στριφογυρνάω μέσα μου
Κι έχω χάσει το μονοπάτι της επιστροφής μου
Στο εσωτερικό του πόνου μου
με τις λέξεις σου αγκαλιά
αποδομημένη και γυμνή
Θα ξυπνήσω σε ξένο κρεβάτι…
Μελαγχολική πάντα, μα λιγότερο μόνη…
...αφιερωμένο στην ιωάννα της καρδιάς
