Λίγο χρυσόσκονη στα μάτια

Μοίρασμα στιγμών
φυγή από την μοναξιά
μέσα σε μια αγκαλιά
ταξιδεύω μακριά
πέρα από την σκοτεινιά
κάπου στης Σύρου τα στενά
κι αν δεν με βγάλει πουθενά
με λίγο φως στο χέρι
και αλμύρα στα μαλλιά
θα τρέξω πάλι στα παλιά.

Υ.Γ. θα φύγω για λίγο
να ταξιδέψω την ψυχή
και το βλέμμα μου μαζί
κάπου στην Ανατολή
της Ασίας και της διάθεσής μου
αλλά θα ξανάρθω
με τόσα πολλά να γράψω...
συνεχίστε να βουτάτε
θα σας διαβάζω από μακριά,
θα σας στέλνω φωτογραφίες
από τις υπέροχες στιγμές
Καλές διακοπές
Καλές βουτιές

Δεν θυμάμαι… νομίζω Δευτέρα πρωί…
Σηκώθηκα από το κρεβάτι…

Οι εικόνες θολές… η ζωή μου θολή…
Οι σκέψεις μου πολύχρωμες, αλλά η ζωή μου γκρι…
Σε ποιόν να πεις και ποιος να καταλάβει…
Τα όνειρά μου άπιαστα… λάθος διαδρομή…
Λάθος διαδρομή όλα τα χρόνια, λάθος διαδρομή…

Εκείνο το πρωί, Δευτέρα πρωί…
Είπα να ξεκινήσω την εβδομάδα μου χαλαρά… κάνοντας στον εαυτό μου απλές, καθημερινές ερωτήσεις…
Γιατί αναπνέω, γιατί υπάρχω, γιατί κλαίω, γιατί δεν κλαίω…
Για ποιόν αναπνέω, για ποιόν υπάρχω, για ποιόν κλαίω, για ποιόν δεν κλαίω…
Το απόλυτο κενό…
Θα μπορούσα να ζητήσω τη βοήθεια του ‘κοινού’, μια συνήθεια παλιά και αγαπημένη…
Γιατί; Δεν ήξερα γιατί. Μάλλον, γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά…
Για ποιόν; Για όλους αυτούς που βοήθησαν να φτάσω στα 25 .. βοήθησαν να γίνω κάτι που εγώ δεν το γνωρίζω, δεν το θέλω, δεν θα το διάλεγα ποτέ…
Μουδιασμένο το σώμα… τόσα χρόνια ύπνος βαθύς… το σώμα ακίνητο…
Το μυαλό γεμάτο, υπερφορτωμένο… είχε ‘κολλήσει’…

Έβαλα τα ρούχα της δουλειάς… και πήγα στο γραφείο όπως κάθε Δευτέρα… άνοιξα τον υπολογιστή… χαμογελούσα στο αφεντικό… έκανα καλά τη δουλειά μου… ίχνος ικανοποίησης… σχόλασα…
Κάθισα σε ένα χαριτωμένο μαγαζάκι και ήπια καφέ με τον φίλο μου… τον αγκάλιασα… τον κοίταξα στα μάτια… ήπιε και αυτός καφέ μαζί μου… δεν με κοίταξε στα μάτια… δεν με αγκάλιασε… δεν ήταν η πρώτη φορά που μόνο εγώ τον αγκάλιαζα, που μόνο εγώ τον κοιτούσα στα μάτια, ήταν όμως η πρώτη φορά που μόλις τελείωσε ο καφές μου, έφυγα…
Μίλησα στο τηλέφωνο με φίλους… με άκουσαν… και τους άκουσα… δεν μπορούσαν όμως να ‘δουν’ κάτι κάτω από τα λόγια μου… εγώ μπορούσα να δω στα δικά τους, αλλά δεν ήθελα πια…

Σ’ αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή… ζούμε πολλές ζωές… έζησα τη ζωή που μου όρισαν κάποιοι άλλοι… και τώρα τρία χρόνια μετά από εκείνη τη Δευτέρα, ζω τη ζωή που διαλέγω εγώ… με φίλους που τους κοιτάω στα μάτια και ξέρουν να διαβάζουν τη σκέψη μου…
Δεν φοράω πια τα ρούχα της δουλειάς, γιατί παραιτήθηκα πριν από ένα χρόνο και σπουδάζω ξανά…
Που και που έχω κάποιον φίλο… που πίνει καφέ μαζί μου… με αγκαλιάζει… με κοιτάει στα μάτια… πίνω και εγώ καφέ μαζί του… δεν τον αγκαλιάζω… δεν τον κοιτάω στα μάτια… δεν φεύγει… φεύγω όμως εγώ…
(Το ξέρω, το ξέρω… όταν ‘πίνεις καφέ’ με κάποιον που σε αγκαλιάζει και σε κοιτάει στα μάτια δεν φεύγεις… το ξέρω, αλλά είπαμε ότι το τώρα ζω τη ζωή που διαλέγω εγώ… και δεν ζητάω τη βοήθεια του κοινού…).

Όταν τα βλέμματα συναντηθούν δεν θα φύγω…
Όσο η καρδιά μου θα χτυπάει δυνατά θα μένω…
Όταν δεν θα την ακούω θα φεύγω… θα ψάχνω αλλού… για μια τρίτη και τέταρτη ζωή… απλά ελπίζω να ζήσω πολλά χρόνια… πολλά καλά χρόνια…

για το ‘καλά’ ξέρω πια πως γίνεται… για το ‘πολλά’ ας ασχοληθούν οι αρμόδιοι…

Στιγμές εξαιρετικές και σπάνιες

Στιγμές που μοιάζουν άδειες και πετρωμένες
στιγμές θλιμμένες που τις νοιώθεις χαμένες
στιγμές οδυνηρές από μοναξιά πλημμυρισμένες

Αυτές οι στιγμές είναι κοντύτερα στην ζωή
από εκείνες τις άλλες, μέσα στον θόρυβο
τις τυχαίες που επιζητούμε να ζούμε

Χιλιάδες χαμένες στιγμές περνάμε
τις ξεχνάμε..

Απαλά και ανέγγιχτα να ζούμε λαχταράμε.
Να ξεγελάσουμε την ζωή
ή πιο κοντά στον θάνατο να πάμε;

Μια ανάσα...

«ζωντάνεψαν οι μνήμες των συναισθημάτων..»

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω
εκεί που πρέπει να θυμάμαι
εκεί που με την σκέψη μου λυπάμαι

κλείνω τα μάτια γερά
να ταξιδέψω στις στιγμές
που ένοιωσα να ζω ξανά
κάθε χάδι ξύπνημα
ανατριχίλα, σκίρτημα
σ΄ ένα κορμί παγωμένο για μήνες
ξένο από μνήμες

κλείνω τα μάτια σφιχτά
να αισθανθώ την μυρωδιά
να γεμίσω ξανά, γλυκά και αληθινά
ότι με πονά βαθιά

κλείνω τα μάτια μου ζεστά
το χέρι στο κορμί να ξανανιώσω,
αυτό το κορμί που λαχταρά να ελευθερωθεί
απ’ ότι καιρό παλεύει να σωθεί
ποια ανάγκη πονάει να λυτρωθεί
ν’ απαγκιστρωθεί
το χάδι υπέροχο, βαθύ...

Γνώρισέ με, αγάπησέ με
ξένε εσύ, για μια στιγμή
για μια μονάχα υπέροχη στιγμή
κλείνω τα μάτια, δεν θέλω να χαθεί
πως να την κρατήσω
να την ζήσω
πόσες φορές να την κλειδώσω
υπέροχα δικιά μου να την νοιώσω
να ξανανιώσω

Κλείνω τα μάτια, ξανά και ξανά
θέλω να μείνω εκεί
στην ζέστη από του ιδρώτα το κορμί
στου πόνου μου το γιατί
ακίνητη να τυλιχτώ
στα λευκά σεντόνια
στου έρωτα τα χνότα

Πως να κρατήσω ζωντανή αυτή την νότα;
στου νησιού το ξημέρωμα
μοιάζει με βόλτα

αμηχανίΑ

λίγο πριν στοχεύσουν τα βελάκια του έρωτα,
κρυφές ματιές,
μάτια χαμηλωμένα,
μάτια που λάμπουν
πλημμυρισμένα θάλασσα και ήλιο,

ασυναρτησίες,
λόγια κενά
μόνο για να ειπω θούν
να καλύψουν την αμηχανία,
να καλύψουν το κενό ανάμεσα στο παλιό
οβάλ γραφείο

το σώμα μιλά και η ψυχή αναρωτιέται:
ΛΕΣ?

πόθος διάχυτα συγκρατημένος,
ενοχές για κάτι ξαφνικό που έρχεται απροετοίμαστα
δικλείδες ασφαλείας ? "η παρέα"

Λες και υπήρχε θέατρο, η σκηνή , οι θεατές

Δεν είχε σημασία αν αυτό που παιζόταν ηταν έργο,
μπορούσε ο καθένας να φαντάζεται όποιον είθελε για
συμπρωταγωνιστή

Βολτάροντας στη Σύρο

Παρασύρομαι να ξεχαστώ
ανασύροντας σιγά
οτι με ταράζει βαθιά.
TO TEPAΣTIO να μικρύνω,
και το λίγο μου να δίνω..

END

Ακόμα κρατώ τις αναμνήσεις σου στο χέρι μου
Ακόμα στέκομαι στην τελευταία σκηνή του τέλους μας
Κοιτάζω γύρω μου και δεν υπάρχει τίποτα
Οι τίτλοι του τέλος πέφτουν όπως κυλούν τα δάκρυα μου
Σε βλέπω να φεύγεις και αναρωτιέμαι
Και βρίσκομαι εδώ μετά από τόσους μήνες
Ακόμα κρατώ την ανάμνηση σου στο χέρι μου
Δεν μπορώ να την αφήσω
Ξέρω όμως ότι σιγά σιγά με αφήνει αυτή
Δεν γνωρίζω πια τι πρέπει να γίνει !
Δεν ξέρω αν μπορεί να ξαναπαιχτεί το έργο πάλι από την αρχή
Αν μπορούμε να ζήσουμε αυτό το happy end και αν θα αντέξουμε
Στις πρόβες της ζωής.
Ξέρεις η ελπίδα πάντα θα υπάρχει μαζί σου,,
Τα πράγματα θα έρθουν από μονά τους,
Χωρίς βιαστικές κινήσεις
Όλα θα βρουν το δρόμο τους,
Δεν ανησυχώ

Παιχνίδι: Λαχταρώ να γυρίσω για μια μονάχα στιγμή...

1. Στην εποχή που ο ενθουσιασμός -του ουρανού ο γιος- με εμψύχωνε και με έκανε ευτυχισμένη.
2. Να περπατήσω πάλι βράδυ, ένα κάποιο βράδυ...χορεύοντας με τα κύματα της καρδιάς μου, και τα μάτια μου να λάμψουν πάλι με ένα δικό τους φως, και να χαθεί ο ουρανός.
3. Τότε, που ξανθό κορίτσι έπαιζα ανέμελη στην γειτονιά, στα χώματα, στα χρώματα, στων δέντρων τα κλαδιά, με χαμόγελα παιδιά.
4. Να αναπαυτώ. Να είμαι κι εγώ μια φορά «φιλοξενούμενη» ξανά. Να μην ικανοποιώ πάντα μόνη μου, φτωχικά τις επιθυμίες μου.
5. Τότε που όλα έπαιρναν τον δρόμο τους....και που ήξερα πως ότι και να συμβεί ήταν για το καλό.
6. Στην εποχή που το θάρρος, τεντωμένο και τυλιγμένο σε χρυσά σεντόνια έσκυβε πάνω από μένα.
7. Στις παλιές βραδιές. Τότε που σκουρόχρωμο κρασί, ανεμελιά και χίλια λόγια, παρέες μουσικές και φιλιά, η ώρα κυλά, χύνεται στο όνειρο της νύχτας. Τι όμορφη ζαλάδα όταν ξυπνάς...
8.Στα εφηβικά καλοκαίρια. Που ανταμώναμε, που αποχαιρετούσαμε και ξανασμίγαμε, που χαιρόμασταν την λάμψη και θαμπωνόμασταν από το φως, και στους καλοκαιριάτικους ανέμους χορεύαμε μεθυσμένοι έρωτα.
9.Στην γειτονιά της γιαγιάς και του παππού, που μύριζε λεβάντα, λιβάνι, σκόνη από τον καναπέ, κόσμο από το μπαλκόνι, μούχλα από τον φωταγωγό, λεμόνι Κολωνία, και τόση αγάπη, μαζί με ένα πιάτο τηγανητά αυγά.
10.Στην αγκαλιά το μπαμπά μου... μικρή και ερωτευμένη, να με ηχογραφεί και να του λεω «είσαι ο πόθος μου»...τι ζεστά που ήτανε..

Στον άγνωστο που ζήτησε κάτι πιο light για καλοκαίρι. Σαν να έχει δίκιο. Ας δροσιστούμε λίγο. Εμπρός, παίξτε!!! Ξέρετε πια, δεν χρειάζεστε πρόσκληση.

10 στιγμές για τις οποίες λαχταράτε να γυρίσετε πίσω στον χρόνο να τις ξαναζήσετε.