Πώς μαζεύεις τόσα χρόνια σε δυο κουτιά;
Πως διπλώνεις ξανά, ότι οχτώ χρόνια έχεις απλώσει
έτσι ξαφνικά;
Ξεχειλίζουν, τρέχουν όλα από παντού
Τίποτα δεν στριμώχνεται πουθενά...
Πώς αποχαιρετάς ότι σε κρατά τόσο ζεστά;
Δεν ταχτοποιούνται όλα τόσο απλά..
Τα συναισθήματα βουβά
και στο τέλος της στιγμής
κι αυτά μοιάζουν φτωχά...
Τα σκαλίζω για να βγουν
περιμένουν όλοι να ειπωθούν
Μάταια...
Κλείνω τα μάτια
αποφεύγω τα πολλά
Και φεύγοντας, κοιτώντας πίσω
η γνωστή μου μοναξιά, ξανά
θα με συντροφεύει για λίγο πάλι
στου μυαλού μου τα στενά
Άραγε θα ζήσω το σενάριο της ζωής μου;
Δεν ξέρω, μα δεν ανησυχώ πια.
Στο πέρασμα της ζωής μου
ότι δεν ζήσω, θα το φανταστώ
θα το χορτάσω.
3 σχόλια:
Δεν ταχτοποιούνται όλα τόσο απλά...
κάποιες φορές δεν σταματάς να αποχαιρετάς...το καλό είναι ότι όλα έχουν ένα τέλος γιατί κάπου πιο κάτω χαμογελάει η αρχή...
αποχαιρέτησε όσο χρειάζεται... ώστε να μην φύγει αυτό το κομμάτι τελείως απο το πάζλ που δείχνει εσένα!!!!!
μόλις σε διάβασα, φαντάστηκα τον ευατό μου με άσπρα μαλλιά..... να αποχαιρετάω ακόμα αυτά που άφησα στα 25 μου!!!!! :-))
Τι όμορφος και έξυπνος τίτλος.
Ένας κύκλος κλίνει και ένας καινούριος ανοίγει. Τα συναισθήματα λογικά μιας και η δουλεία πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και ο συνάδελφος τείνει να είναι ο άνθρωπος που μας βλέπει και τον βλέπουμε πιο συχνά ακόμα και από φίλους οικογένεια κτλ. Αυτό από μόνο του δημιουργεί δεσμούς δυνατούς μιας και η καθημερινότητα και αυτή η απίστευτή δύναμη της συνήθειας παίζει και εδώ τον ρόλο της και μάλιστα μεγάλο. Συνηθίζεις τα πάντα από τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα. Από το κουζινάκι που φτιάχνεις τον καφέ σου τα τελευταία 8 χρόνια μέχρι και την στραβωμένη φάτσα του συναδέλφου που σου λέει μασημένη καλημέρα κάθε πρωί. Όλα είναι ένα κομμάτι ενός παζλ που λέγετε ζωή. Ένα παζλ δυναμικό όπου κάποια κομμάτια αλλάζουν συνέχεια γιατί δεν ταιριάζουνε απόλυτα ενώ άλλα ακόμα και αν οι κύκλοι της ζωής αλλάζουν μένουν για πάντα κολλημένα στο παζλ γιατί απλά έχουνε τέλεια εφαρμογή και το ολοκληρώνουν. Αυτά τα κομμάτια είμαι σίγουρος πως θα τα πάρεις μαζί σου ενώ όσα δεν σου ταιριάξανε θα τα αφήσεις πίσω για να βρουν την θέση τους σε κάποιο άλλο παζλ κάποιας άλλης ζωής.
Κράτα τα καλά αποχαιρέτα τα άσχημα και ετοιμάσου για νέες προκλήσεις. Να είσαι σίγουρη πως όλα γίνονται για καλό.
ιωαννούλα το ξέρεις κι εσύ, δύσκολο πράγμα η ταχτοποίηση. Μόνο στα κουτάκια του μυαλού μας υπάρχει τελικά. δεν θέλω να φαντάζεσαι τον εαυτό σου με άσπρα μαλλιά ακόμα. σου πάνε πολύ τα πορτοκαλο-καφε-κόκκινα! φιλιά
Γιαννάρα μου έχεις δίκιο. Αυτή η συνήθεια είναι το πιο δύσκολο κομμάτι μιας αποχώρησης. Αυτή την στραβωμένη φάτσα όταν δεν την βλέπεις, και όταν ξαφνικά έχεις άπλετο χρόνο να φτιάξεις τον καφέ σου στην κουζινάρα σου, με την ησυχία σου, ξαφνικά μπλοκάρεις...τόσα χρόνια ήταν αλλιώς...τώρα τι...και δεν μπορείς να προσαρμοστείς εύκολα στην νέα αλλαγή, ακόμα και όταν είναι πολύ καλύτερη...θέλει χρόνο. είμαι σίγουρη πως όλα γίνονται για καλό πάντως!
Δημοσίευση σχολίου