Και αν η άνθοιξη ήρθε σε αυτό το blog μια μικρή μόνο παρένθεση θα της βάλω.
Σε ένα φίλο/η βήμα θα δώσω κρυφές σκέψεις με κάποιον να μοιραστεί.
Και αν η ταυτότητα του/της θέλει να μείνει κρυφή ίσως στα λόγια αυτά κάποιοι ένα κομμάτι δικό σας να βρείτε. Και αν όχι τότε απλά συνεχίστε και αφήστε την άνθοιξη για τα καλά μέσα σας να μπει.
“Κρυμμένες σκέψεις για σένα…
Είναι αστείο θαρρείς μια στιγμή ικανή
τόσες άλλες μαζί της να πάρει.
σε ένα ψεύτικο ταξίδι
με ψευτιά να τις ντύσει
και στα μάτια σου χαμηλά να τις ρίξει.
Μα αυτές οι στιγμές είναι όσα κρατώ
και ότι έχω μέσα μου αληθινό.
Είναι όλες αυτές που από την μια με διχάζουν
και από την άλλη γυρισμούς μου φωνάζουν.
Στο σταυροδρόμι αυτό της ζωής
είναι ο πόνος πολύς
αβάσταχτος ίσως κάποιες φορές μοιάζει.
Μα στο ταξίδι αυτό δεν πρέπει να γίνει οδηγός
Στα ίδια λάθη μπροστά θα μας βγάλει.
Τις επιλογές σου όμως –ίσως και κακός-
τις φέρω βαριά μες την καρδιά
και με ευθύνη δικιά μου τις ντύνω.
Με πόνο γεμάτες με βαραίνουν πολύ
και το φορτίο τους αβάσταχτο για μένα.
Και αν τις απαντήσεις μέσα μου ακόμα ψάχνω να βρω
‘ένα cartoon’ το όνομα σου το κρατώ φυλαχτό
και όταν πίσω κοιτώ
ένα χαμόγελο για σένα πάντα κρατώ
και μια λέξη που κρυφή την κρατώ....
Τι και αν για σένα κρύβομαι στους διαδρόμους μην με δεις
κρυφή ελπίδα έχω να φανείς
Και αν όταν τυχαία σε συναντώ
με κερνάς βλέμμα ψυχρό, σαν μαχαίρι κοφτερό,
δεν σε αδικώ,
Κι αν όλα αλλάζουν στην ζωή μου
Κι αν μαζί σου τις σκέψεις μου θέλω να μοιραστώ
Αυτόν τον τρόπο βρήκα να στα πω
Την σιωπή μας για μια στιγμή να ξεγελάσω.
Και αν κωδικοποιημένα μιλώ
Μοναδικό παραλήπτη σε χρήζω
Και αν όλα μέσα μου είναι αντιφατικά
τόσο που ίσως ποτέ δεν καταλάβεις.
Με ένα τραγούδι θα τα ντύσω
Και απλά θα στο χαρίσω”
...
16 σχόλια:
Κρυμενες σκεψεις...απολυτα φανερες και πονεμενες, οντως αβασταχτες φαντάζουν.
πολλες φορες νομιζουμε πως μονο η δικη μας περιπτωση ειναι σημαντικη, ο πονος μας πιο μεγαλος η αδικια που μας εγινε απιστευτα συγκλονιστικη.
Ολοι ομως εχουν βρεθει εστω και μια φορα στη ζωη τους σ αυτο το ματωμενο σταυροδρομι της ζωης (γιατι αγαπη αληθινη χωρις ματωμα και πονο δεν υπάρχει)
Πονάει γιατι πρεπει να ακολουθησουμε αλλα μονοπατια αγνωστα σ΄εμας αλλα αυτο ειναι και η μαγεία της ζωης "το αγνωστο του παρακάτω" .
ΑΝ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ που βρεθηκες η ευθυνη σε βαραινει επαναπροσδιορησε τη σχεση σε αλλη βαση και ο παραληπτης αν εχει πραγματικα αισθηματα θα ανταποκριθει.
Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ειχε πει:
"ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΣΤΕΚΕΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΣΟΥ"
Bρέθηκα εδώ, να κάνω Βουτιά,
χωρίς ανάσα,
γυρεύοντας την ευαίσθητη
MIRSINIE,
που συνάντησα πλήρωμα
του Καπετάνιου μου
να πλέει μαζί του
"στην άσπρη, διαχωριστική γραμμή
των ρευμάτων"
και να που ανακαλύπτω
έναν υπέροχα ευαίσθητο
John.S που με καλεί
ν' αναγνωρίσω στις λέξεις του
κάτι δικό μου.
Πως αλλιώς, καλέ μου,
αφού ο καθ' ένας μας
έχει να επιδείξει
"το χρονικό του δικού του
προαναγγελθέντος θανάτου".
Για δες...
Κυλάει ο χρόνος σα νερό
παγώνει σαν το δάκρυ
ποτάμι μέσα μου πικρό
τον κόσμο πνίγει ως την άκρη.
Θέλει η αγάπη λεβεντιά
κι αέρα ν' ανασαίνει
στη βάρκα της λευκά πανιά,
κόντρα στον καιρό,
μεσοπέλαγα να βγαίνει.
Και γω όλα αυτά,
μες στη σιωπή,
τώρα τ' ανακαλύπτω
είκοσι χρόνια σ' αγαπώ
μα μόλις τώρα δικαιούμαι να το πω
χωρίς ντροπή,
χωρίς το νόημα στις λέξεις να καλύπτω
με περιττές και με μικρές
λέξεις χιλιοειπωμένες,
μ' εγωισμούς και ψέματα
μικρόψυχες σκέψεις
καλά κρυμένες.
Το "γεια"
μια νύχτα μ' έσπρωξε
μες στα βαθιά νερά
κι είκοσι νύχτες μ΄έμαθαν
η αγάπη θέλει παλληκαριά.
Κι ύστερα στάθηκα ορθή
πάλαψα και παλεύω
στης μοναξιάς μου το σκοτάδι
το βαθύ
έναν ακόμα λόγο ύπαρξης
γυρεύω.
Παλληκαριά και λεβεντιά
κι ορθό κορμί και πάλη,
λόγια φτηνά,
κούφια, βαριά
στου θολομένου μου μυαλού
τη ζάλη.
Γιατί ο θάνατος έχει όνομα,
ΑΓΑΠΗ τονε λένε.
Με ένα "γεια" αναγγέλεται
με τη σιωπή υπογράφεται
κι ύστερα αποδεικνύεται
με μάτια που δεν κλαίνε.
.........................
.........................
Κι ο πόνος, καλέ μου,
πρέπει να σε γνωρίσει
για να 'ρθει κοντά σου.
Να δει ότι τ' αξίζεις.
Είναι βλέπεις εκλεκτικός.
Δεν εμπιστεύεται το δώρο του
τυχαία.
Είσαι άξιος πόνου?
Τότε είσαι άξιος και της ζωής.
Δική σου! Σου την εύχομαι
από καρδιάς.
Sταυρούλα.
Δεν παλεύεται ο πόνος απο ενα βαθμό και περα, γ'αυτό καλύτερα να μην τον προκαλούμε και να μην τον ερεθίζουμε.
Συμφωνω με την Ανώνυμη Σταυρούλα
Ο πόνος ειναι δώρο είναι ζωή και είναι και εκλεκτικός... για εκλεκτούς και ευαίσθητους.
Mirsinie.Γλυκιά ψυχούλα,με έμαθες ένα ωραίο κομμάτι..το Αgain.Χαίρομαι πού επιτέλους ξεκινάς το ταξίδι.Σε αυτό το ταξίδι δεν θα δείς μόνο τοπία.Θα βρείς και τον Πρίγκιπα των κρίνων.Αυτόν πού με τα μαγικά φτερά του θα σε ανεβάσει στο Ερέχθειο τού σύμπαντος, για να δείς απο εκεί φηλά τη μαγική μας μπλέ κουκίδα,να την λαχταρίσεις και να την λατρέψεις όταν κατέβεις.
Και με γαλήνια ψυχή χέρι με χέρι θα βαδίσεις με πόδι γυμνό πάλι στής ΣΎΡΡΑΣ τίς καυτές πέτρες.Καλό ταξίδι.
Χρήστος
Γιαννάκο μου,
αδερφέ μου μικρέ και πολυλατρεμένε
το πιο ωραίο δώρο μου άφησες σε τούτο εδώ το blog…
Πήρα τον πόνο σου στην αγκαλιά μου και τον παρηγορώ
σαν μάνα τον φροντίζω, και κλαίω κρυφά τις νύχτες μαζί του, να σταματήσεις εσύ τόσο να πονάς.
κρυμμένη μου ευαισθησία και δυνατέ μου άντρα εσύ, πλάσμα γλυκό και τρυφερό, πόσες ακόμα υπέροχες πτυχές θα μας χαρίσεις...έλα και ακούμπησέ τες όλες εδώ
θα περιμένω
μια ζωή...
αυτή που θα ζούμε παράλληλα
έτσι όπως την ξεκινήσαμε…
αποκάλυψη ζεστή
του πόνου σου
ζεματάει ακόμα στα σπλάχνα,
-καταλαβαίνω-
βαρύ φορτίο οι επιλογές
κομμάτια δύο ο χωρισμός
και πως να επουλωθούν οι πληγές
αυτές που σε αφήνουν ξεκρέμαστο
μόνο στο σταυροδρόμι του αποχωρισμού
ντύνεσαι βιαστικά τα λάθη σου
λυγίζεις να τα κουβαλάς
φεύγεις και πονάς
μα δεν είναι μονάχα δικά σου
-μην το ξεχνάς-
μαζί τα φτιάξατε, μαζί τα χωρίσατε
μα πάντα μόνοι σας θα τα κουβαλάτε
μα μην τα αποποιείσαι
σαν δώρα δες τα
-πιο πικρά από όσα έχεις συνηθίσει, το ξέρω-
μα πιες τα, δικά σου είναι
ένα με σένα κάντα
προίκα της ζωής στην τσέπη βάλτα και προχώρα
θέλει κουράγιο και δύναμη να προχωράς
θυσίες οι στιγμές που αφήνεις
γυρίζεις πίσω να τις δεις- εφόδιο να πάρεις την εικόνα-
και σαν μακρινό παρελθόν –πως έγιναν τόσο γρήγορα-
θολώνουν και σε ματώνουν
γεμάτη σταυροδρόμια η πορεία
δεν έχει πάντα συνοδοιπόρους
αποχωρίζεσαι όταν ωριμάζεις
όταν αντέχεις μόνος να πονάς
και τότε
στο χωματόδρομο χωρίς παπούτσια
προχωράς
προχώρα
μα μην ξεχνάς
να σταματάς που και πού να σε καταλαβαίνεις
τις σκέψεις σου για σένα –τροφή- να σου τις χαρίζεις
για να μπορείς να συνεχίζεις να περπατάς
και όταν ο πόνος ωριμάσει
μην φοβάσαι στην πλάτη πως θα τον έχεις
το πανωφόρι του χειμώνα σου
θα το φυσήξει η άνοιξη
και τότε ανάλαφρος μα πιο γεμάτος
με τα λάθη σου στην τσέπη για βαρίδιο
καινούργια θάλασσα θα βρεις για να βουτήξεις
πάλι στα βαθιά να μπεις
και ούτω καθ εξής…
το ταξίδι της ζωής -της χαράς και του πόνου, του μαζί και του μόνου-
συνεχίζεται αιώνια
κάποτε και χωρίς εμάς...
σε φιλώ και σε αγαπώ
με κάθε καινούργια συνάντηση στις παράλληλες ζωές μας
εκεί που τέμνονται για μια στιγμή
σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ
και πάντα σε θαυμάζω, και ας μην στο λέω τόσο συχνά. το ξέρεις, έται δεν είναι?
Χρήστο μου καλέ,
τι ωραία ευχή και εικόνα που μου χάρισες! να ανέβω τόσο ψηλά, κουκίδα μπλε ο κόσμος...υπέροχο και ονειρικό, και τόσο μα τόσο ανάλαφρο, σαν μαγικό!
το ταξίδι είναι οικογενειακό όπως κατάλαβες, οι κρυμμένες σκέψεις είναι του αδερφού μου, αλλά το δώρο που μας έκανες και των δύο μας. θα τον πάρω και αυτόν μαζί μου λοιπόν να ανέβουμε ψηλά, στην μαγική σου εικόνα. και μόλις την λαχταρίσουμε πάλι αυτή την μπλε κουκίδα, την υγρή μας μήτρα, θα κατέβουμε να βαδίσουμε στις καυτές τις πέτρες..
είσαι πάντα ανάσα γλυκιά και αισιόδοξη. σε φιλώ και σε ευχαριστώ πολύ! από καρδιάς!
oloi oi Baudelaire kai oi Verlaine
me fragakia mazeftikate edo,den pate kala,prin viasteite na kraksete,skefteite to ligo
Ανώνυμε αν έχεις κόμπλεξ με τα "φράγκα" μπορείς να μας το πείς να σε βοηθήσουμε να το λύσεις.Δεν σε κράζω απλώς σου ζητάω να απελευθερωθείς και κυρίως να σταματήσεις να πετάς ανυπόστατες κατηγορίες.Εξάλλου ο Baudelaire και o Verlaine, τους οποίους αναφέρεις, καθώς και οι περισσότεροι λόγιοι ανά τους αιώνες ήταν συνήθως ευκατάστατοι!Ακόμη και ο Μαρξ...
ενταξει,''καταραμενοι ευαισθητοι'',οτι πειτε..μπορειτε ανεξοδα να συνεχισετε την απελευθερωση..
υγ1 στειλε καλυτερα τα φραγκα σε κανα ρομαντικο σκοπο,ξερεις,ζωακια,περιβαλλον,τεχνη κλπ,εγω καπως θα τη βγαλω,εστω και πεζα..
υγ2 οι πατερουληδες πεθαναν μικρη μου dada σιτουασιονιστρια
Στον ΑΝΩΝΥΜΟ
μια "καταραμένη ευαίσθητη"
θέλει να πει δυο λόγια
αν κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου
"ανώνυμα" να μη συζητάω ποτέ.
Όσο περνάει από το χέρι μου
δεν θα επέτρεπα ποτέ και σε κανέναν
να σε "κράξει".
Μάθε να υπογράφεις τις απόψεις σου
όποιες κι αν είναι αυτές.
Εκτός και αν...
Μην αυτοαποκαλείσαι "ανώνυμος"
και μην επιτρέπεις σε κανέναν
να σε αποκαλεί έτσι.
Κι όνομα έχεις,
κι άποψη έχεις,
και ρίζες έχεις.
'Οσο για τα "φράγκα"...
Άκου μια "φραγκάτη ευαίσθητη"
που αρνείται ν' απελευθερωθεί
από τις "αγκυρούλες" της.
Κοντεύω τα πενήντα
και θεωρώ τις όποιες ευαισθησίες μου "ευλογία Θεού",
"αντίδωρο από Ανθρώπων Έργα".
Μόνο στολίδι μου και πλούτο.
Ο παππούς μου, πρόσφυγας Μικρασιάτης,
σκαρφάλωνε ως τα ογδόντα του
στις σκεπές,
αναζητώντας τη χαρά της δημιουργίας
και το μεροκάματο της επιβίωσης,
με τη ρατσιστική βρυσιά
του "πρόσφυγκα" και του "τουρκαλά"
να απευθύνεται σε ΄"κλάδους"
της Ιωνικής και Αιολικής γης.
Ένας ρατσισμός που συνόδεψε
και τον πατέρα μου σ' όλη του τη ζωή.
Ο πατέρας μου εργάτης γραμμής,
δούλεψε κασμά και φτυάρι
35 χρόνια για μια σύνταξη
που του επιτρέπει σήμερα να ζει
χωρίς να έχει ανάγκη τη βοήθεια των παιδιών του.
Αξιοπρεπώς ή όχι,
ποια πολιτεία θα νοιαστεί?
Ο άντρας μου, δημόσιος υπάλληλος,
ζει και σπουδάζει δυο παιδιά
με 1500 Ευρώ το μήνα.
Και γω η "φραγκάτη",
απολυμένη από το 1984
ΟΡΘΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΗΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΜΟΥ,
απόφαση Δικαστηρίου,
στο οποίο προσέφυγα για να με προστατέψει.
Μα δεν τους έκανα τη χάρη
να χάσω την εμπιστοσύνη μου
στους ανθρώπους.
Όχι, δεν τους έκανα τη χάρη
να πάψω να ελπίζω
ΣΕ ΣΑΣ ΟΛΟΥΣ που έρχεστε πίσω.
Δεν έμαθα τα παιδιά μου
να ζουν για τα "φράγκα".
Να κυνηγάνε το "ΕΓΩ".
Το "ΕΜΕΙΣ" ήταν πάντα το ζητούμενο.
Σας καμαρώνω, τζάνεμ,
που 'λεγε κι ο παππούς μου.
Σας καμαρώνω όταν αμφισβητείτε
τα πάντα
και πρώτα απ' όλα εμένα.
Μα σας καμαρώνω ακόμα περισσότερο
όταν τ' αντιπαλεύετε
χωρίς να στέκεστε ο ένας απέναντι
στον άλλο.
Από την ίδια μεριά είμαστε,
τζάνεμ, όλοι.
Τους ίδιους έχουμε όλοι απέναντι,
ή αν θέλεις,
έτσι πρέπει να 'ναι.
Κι όσο για τους "πατερούληδες",
δεν πέθαναν,
εμείς τους πεθάναμε,
λεβέντη μου.
Όχι, που θα μας γλύτωναν!
Τα "φράγκα" μας είναι
Η ΚΟΙΝΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ,
το "ΕΜΕΙΣ",
σκέψου το, έστω και αν σου το λέει
κάποια που πιστεύεις πως
"δεν πάει καλά".
Άλλωστε
ποιός "πάει καλά" στις μέρες μας,
μας αφήνουν?
Sταυρούλα
Ρε παιδιά, πολύ θεωρία έχει πέσει εδώ μέσα. Θα σας έλεγα πρακτικά πια είναι η λύση, αλλά ντρέπομαι, γιατί δεν θέλω να θεωρηθώ υβριστής ή να νομίζετε ότι γράφω για να σας κάνω πλάκα. Η λύση πάντως υπάρχει. Σκεφτείτε τη και βρείτε τη. Τα βασικά στη ζωή είναι απλά.
αλλα νταλα της παρασκευης το γαλα
Μυρσίνη, Γιάννη,
εύχομαι και ελπίζω
να έχετε υγεία.
Σας στέλνω τη σκέψη μου.
Sταυρούλα.
Σταυρούλα μου σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου, και τις ζεστές ευχές σου. Σας έχω συνέχεια στο μυαλό μου κι εσένα και τον καπετάνιο σου. Σας παρακολουθώ και ας μην γράφω. σε ευχαριστώ και για τις ουσιαστικές παρεμβάσεις σου στα σχόλια του αγνώστου φίλου μας που διακίνησε κι εσένα και την Εύη να πάρετε θέση. με καλύψατε τόσο, που δεν χρειαζόταν να παρέμβω. Αγχωμένες και στείρες σκέψεις με κρατάνε μακριά από δεκάδες αναρτήσεις που τις έχω στο μυαλό μου, και χάνονται δυστυχώς όσο άξαφνα μου έρχονται...όλα μου ξεγλιστρούν ύπουλα και ύποπτα αυτή την περίοδο. θα φύγω ένα μεγάλο ταξίδι, αλλά όταν γυρίσω ελπίζω και εύχομαι να έχω πολλά πολλά καινούργια πράγματα να μοιραστώ μαζί σας. Ήδη μου λείπετε, και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. ίσως αυτό να είχα ανάγκη να νιώσω, και πήρα απόσταση. είμαι εδώ όμως, ουσιαστικά δεν έφυγα ποτέ.
θα ξανασυναντηθούμε...σε νέα μονοπάτια.
μέχρι την επόμενη φορά, σας φιλώ με όλη την ζεστασιά και την αγάπη που μου προσφέρετε, και που την παίρνω μαζί μου στο ταξίδι συντροφιά.
εις το επανειδην!!!
Μυρσινάκι καλοτάξιδη
όπου κι αν βρεθείς,
όσο κι αν χρειαστεί να λείψεις.
"Άρμεγε" μ' 'ολες τις αισθήσεις σου
το φως, τ' αρώματα, τα χρώματα,
τους ψίθυρους και τα δροσοσταλένια δάκρυα τούτης της ομολογουμένως
κάπως παράξενης άνοιξης
και φέρτα μας πίσω,
κάποια στιγμή
με λόγια, με εικόνες, με τρυφερά συναισθήματα,
όπως τόσο όμορφα εσύ ξέρεις
να μοιράζεις ομορφιά από καρδιάς.
Να 'χεις χαμόγελο κοριτσάκι μου
και να 'σαι πάντα πονετική.
Θα σε περιμένουμε να γυρίσεις.
Sταυρούλα.
san na eginan ola xtes...
Δημοσίευση σχολίου