Έσταξε αλάτι μοναξιάς
και ο κτύπος μιας καρδιάς
και σε μια στείρα συγγραφή
έγινε ο λόγος σιωπή
και το μελάνι δάκρυ
Ανώνυμε...
έλιωσε η ματιά μου επάνω στις λέξεις σου…
ήρθανε τόσα δάκρια σιωπής
και με τον φθόγγο της ματαίωσης
γίνανε λυγμός
Ανώνυμε…
ανώνυμα τα δάκρυα σου
πλημμύρα ήρθαν κι έπεσαν επάνω στα δικά μου
Θάλασσα η λύπη
ξεχείλισε από τα γαλάζια σου πετράδια
στην θλιβερή θέα του γκρεμισμένου μου έρωτα
Βούρκωσες με την ερημιά μου
Ναι, καταλαβαίνω…
έγινε η πόλη μου υγρότοπος της θλίψης
ούτε οι γάτες δεν έρχονται πια σε ετούτα τα χαλάσματα
Σαν βόμβα έπεσες και δεν υπάρχει μέσα μου ψυχή…
Ανώνυμε…
με το διαμπερές σου ντροπιάρικο γλυκοκοίταγμα
που όποιος το γεύεται σ ‘ερωτεύεται και πετρώνει
έχω ξεμείνει ναυαγός στα νησιά των ματιών σου
χωρίς τον χάρτη του θησαυρού
Ανώνυμε...
κόλλησε το βλέμμα μου στην λέξη…
κέρωσε μπροστά στην θέα της αλήθειας
ναι…ανώνυμος… αυτό είσαι πια
τι ειρωνεία…
κι ας σου είχα χαρίσει τόσα ονόματα…
Ανώνυμε,
που τα δάκρυά κυλάνε στα μάγουλά σου με αυτά που γράφω
συγχώρα με που τόση ώρα ήθελα –μόνο για λίγο- σαν ανόητη
γελοία ληξιπρόθεσμα ερωτευμένη
να σου στεγνώσω τα μάγουλα με φιλιά
-Επίλογος-
Ανώνυμε,
άγνωστος έγινες αέρας…
φύσα με
κι έπειτα φύγε
ταξίδεψε μακριά
στην απουσία σου να μην μπορώ να σε βρω
σε παρακαλώ…
να στεγνώσουμε πρέπει
κι αφού δεν μπορώ να σε σκουπίσω
στα χέρια μου τα μάτια σου –πετράδια- να κρατήσω
φύγε, γιατί με τον έρωτά μου -τυφλό συνοδηγό-
φοβάμαι
μην πνιγώ στα δάκρυά σου…
-αντί αποχαιρετισμού-
...τουλάχιστον για σήμερα
η Ανατολή αναβάλλεται...
12 σχόλια:
...και αν ανώνυμος παραμείνω...
να ξέρεις οτι απο τότε που σε έμαθα σε διαβάζω κάθε μέρα...
και σαστίζω και πονάω και θάλασσα τρέχουν τα μάτια μου που κάποιος άλλος για μένα μιλάει και βγάζει απο μέσα μου όλες αυτές τις λέξεις...
μακάρι τα μάγουλα μου να μπορούσαν να στεγνώσουν με φιλιά.
Μυρσίνη μου
συμπυκνωμένος συμπαγής πόνος
ταυτόχρονα ρευστός...
πώς το έκανες αυτό?
θυμίζεις Πολυδούρη εδώ
διάχυτη επιρροή-κατά τη γνώμη μου
κι ας μην είμαι το μέτρο-
μου αρέσει ο βαθύς πόνος
και οι άνθρωποί του
που
όχι μόνο δεν τον αποποιούνται
αλλά τον αποθεώνουν...
σου εύχομαι την Ανατολή
σε φιλώ
μαζεμένη θλίψη και πόνος διαρκής...
μήπως είναι η ευκολία της προσέγγισης
ή η ευκολία του γράφω?
στις περισσότερες τέχνες είναι πιο εύκολο να δημιουργείς πόνο και κλάμα παρά γέλιο
πολυ φοβάμαι οτι θα καθιερωθεί σαν τόπος συνάντησης κλάματος και πόνου και θα κουράσει
Υπάρχει ακόμα ενας κίνδυνος κατά την γνώμη μου πάλι να σου γίνει εμμονή και να μην μπορείς να βιώσεις τη χαρά
ολοι πονέσαμε ολοι κλάψαμε τι ειναι σε εσένα αυτό το τόσο τραγικό που κρατάει σε μάκρος ? ακόμη και οι βαριά άρρωστοι έχουν στιγμές χαράς ελπίδας και αισιοδοξίας.
Εκτός απο το μαύρο το άσπρο και το γρίζο διάλεξε χρώμματα και ζωγραφισέ μας το πάνελ της ζωής χαρούμενο.
ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΖΕΡΟ
Anyone who have a love close to this,
Knows what Im saying
Anyone who wants a dream to come true,
Knows how Im feeling
All I can think of is you and me,
Doing the things I wanna do
All I imagine is heaven on earth,
I know its you
Anyone who ever kissed in the rain,
Knows the whole meaning
Anyone who ever stood in the light,
Needs no explaining
But everything more or less appears so meaningless,
Blue and cold
Walking alone through the afternoon traffic,
I miss you so
Ανώνυμε,
της έμπνευσής μου συνώνυμε
δώρο ακριβό τα λόγια σου
τι κλάμα σου…αχ, και να’ ξερες…
πόσο με συγκινείς…να καταλάβαινες…
πόσο ανάγκη είχα την κατάθεση ψυχής σου
ανώνυμος να μείνεις,
ίσως είναι καλύτερα
θα γνωριστούμε αλλιώς
μέσα από άλλες αγκαλιές
θα τα στεγνώσω τα δάκρυά σου, θα δεις…
μέσα από την ζέστη της επαφής
αυτής της μοναδικής
εδώ
σε ευχαριστώ…πολύ
Φαίδρα μου υπέροχη,
δασκάλα των στοίχων
Δεν ξέρω πως βγήκε έτσι ο πόνος μου αυτός
Έτσι τον ζω, έτσι τον καταθέτω
Αυτούσιο, συμπαγή, ρευστό και ακατανόητο
Έτσι λυτρώνομαι, αποθεώνοντας τον
Δεν ξέρω πως αλλιώς…
Πολυδούρη…δεν την ήξερα, μέχρι να μου την πεις
Την έψαξα όμως, και τώρα την διαβάζω
Και έχεις τόσο δίκιο, μου ταιριάζει πολύ!
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, και για τις παραπομπές σου
Τροφή να συνεχίσω, να με καταλαβαίνω, και να με καλυτερεύω
Όχι, δεν αποποιούμαι τίποτα, δεν έχει νόημα
Μαθαίνω να πορεύομαι και να αγαπάω, με ότι κουβαλάω
«Όπλο και προίκα» που λέει και ο Αλκίνοος
Η ανατολή έρχεται…σαν να χαράζει ...επιτέλους, μετά απο καιρό
Σε φιλώ
Άγνωστέ μου,
Μαζεμένη η θλίψη σε αυτό το μικρό δωμάτιο του πόνου μου
Έχεις δίκιο…είναι κουραστικό για τους πολλούς
Το ξέρω, μα είναι το καταφύγιό μου. Εδώ τον βγάζω μόνο
αυτούσιο και συμπαγή που λέει και η Φαίδρα
όχι, δεν είναι η ευκολία του να γράφω
είναι η δυσκολία του να εκτίθεμαι μεγαλύτερη
ναι, η τέχνη συνήθως εμπνέεται από τον πόνο
αλλά δεν είναι τυχαίο…είναι η ανάγκη να τον κάνεις κάτι
να τον δουλέψεις, να του δώσεις άλλη μορφή,
να τον βγάλεις από μέσα σου, να τον καταλάβεις
να σταματήσει να σε πονάει τόσο
όλοι μας πονάμε, αλλά δεν το ακουμπάμε, το κρύβουμε και το προσπερνάμε…
την χαρά την μοιράζεσαι πιο εύκολα
την ζεις, αφήνεσαι να την νοιώσεις
την αποζητάς, και όταν έρχεται, -θείο δώρο-, δεν σε ταλαιπωρεί
δεν σε αναγκάζει τόσο επιτακτικά να την εκφράσεις αλλιώς.
Δεν με ξέρεις, και δικαίως ανησυχείς, μήπως μου γίνει εμμονή
και δεν μπορώ να ζήσω την χαρά.
Στην καθημερινότητά μου είμαι αρκετά αισιόδοξη και θετική
Ίσως το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ακουμπάω εδώ. Έχω ακόμα μεγάλες αντιθέσεις μέσα μου.
Ίσως γι αυτό είναι τόσο μαύρο αυτό το δωμάτιο. Είναι ο χώρος μου.
Είναι οι λίγες βραδινές μου ώρες, που αφήνω τον πόνο μου να γίνει λέξεις, στοίχοι, εικόνες, στιγμές. Αλλά είναι λίγες οι ώρες αυτές, στην πλειοψηφία τους είναι ευχάριστες.
Σε ευχαριστώ όμως για τον τόσο εύστοχο σχολιασμό σου, και ναι, θα βάλω χρώματα. Έρχεται και η άνοιξη που να πάρει…θα ανθίσω, και θα σας γεμίσω πολύχρωμα στιχάκια. Πρέπει να εμπνεόμαστε και από την χαρά, έχεις δίκιο!
Οι αμυγδαλιές ήδη άνθισαν…
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για το χρώμα που μου χάρισες!
Το είχα ανάγκη τελικά
Πώς με κατάλαβες…
Ανώνυμε, όχι... όχι...δεν είσαι ανώνυμος εσύ, μην μου κρύβεσαι
δεν κρύβεσαι πίσω απο την ανωνυμία...not anyone
με ξάφνιασες...δεν σε περίμενα...
θα συνεχίσω απο εκεί που έμεινες
Everything more or less is
looking so meaningless
And fades to grey
Lying awake in an ocean of teardrops
I float away...
Anyone who ever felt like I do
Anyone who wasn't ready to fall
Anyone who loved like I do
Knows it never really happens at all
It's over when it's over
What can I do about it
Now it's all over
και θα σου δώσω το καλύτερο φιλί μου
Έκανες στίχους τη μοναξιά
και τ' αλμυρό του πόνου...
Τη λύπη σου έκανες θάλασσα
των δακρύων σου...
Φίλη μου, ρέει η γραφή σου μέσα στη θλίψη...
Ανατολές σου εύχομαι!!!
Φιλί!
Ακόμα και η φύση έχει τις εναλλαγές της.
Τον είδαμε τον χειμώνα σου και μας άρεσε.
Μας κράτησε συντροφιά και μας ζέστανε με έναν περίεργο τρόπο.
Νομίζω είναι καιρός να δούμε και την άνοιξη.
Καιρός να βάλεις λίγο χρώμα στις καρδιές μας.
Αγαπημένη μου Άναρχη,
η ανατολή πλησιάζει
ασφυκτικά και με ταράζει
ευχάριστα τολμώ να πώ...
δεν έχει χώρο πια η λύπη
αποτινάσεται
εξανεμίζεται στην πρώτη ζέστη
σε ευχαριστώ
οι ευχές σας πιάσανε!
καλή μας άνοιξη!!
Γιαννάρα μου,
το έπιασα το υπονοούμενο!!
μα, δεν πρόλαβα να στο πώ
το έμαθες?
ανθίσαμε!!!
όλα τα χρώματα γεμίσαμε
ευτυχώς!!!
ήρθε και στα μέρη μας η καλοκαιρία
και θα μείνει για καιρό!
σε ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου