Χάνομαι…
Ώρες ώρες μια πληγή
κι άλλες ώρες μια γιορτή
μου γεννά την επιθυμία να χαθώ
υποφέρω, μα δεν ξέρω από τι…
Μουντός ο νους
μου ’ρχεται πάλι η πνοή του αφανισμού
ένα χειμωνιάτικο πρωί σαν σήμερα
περιμένοντας σε κάποιο λιμάνι
ένα καράβι…
με πλακώνει η δυστυχία και η χαρά
χωρίς καμιά προσδοκία.
Την κατάπιε η άβυσσος
πληγή - ένωση στενή
αποκομμένη και διαλυμένη
δεν με περισυλλέγει κανείς
μήτε εσύ
απέναντί μου, μήτε εγώ
υποκύπτομαι στην αδυναμία μου
να μην αντιστέκομαι στην πληγή που μου προξενεί τούτος ο κόσμος
άρνηση θάρρους…μπορεί…
10 σχόλια:
Η πληγή είναι ανοικτή
Για όλους
Κι ο κόσμος «πιεστικός»
Κι η προσμονή ,…
είναι ακόμα μεγαλύτερη πληγή
Για το καράβι
Που θα’ ρθεί ή
Που θα βυθιστεί;
Για το λιμάνι που χάθηκε ή μας καρτερεί;
Περισυλλέγουμε
Ναυάγια Σκέψεις
Ναυάγια σωσίβια
Ναυαγούς σε απόγνωση
Όντας κι οι ίδιοι ναυαγισμένοι,…
……………………
Καλημέρα Μυρσίνη
Εύχομαι να έχεις μια όμορφη Κυριακή
Το είπα κι εχθές σε ένα άτομο, αυτό που θα σου πω....
Η θλίψη απ'την χαρά-απέχει ελάχιστα χιλιοστά !
Με αισιοδοξία ζήσε και την άχαρη την θλίψη σβήσε !
Ζήσε την 'στιγμή' γιατί είναι μοναδική !(εδώ με πρόλαβε και μου το είπε αυτή)
Μου αρέσει η γραφή σου ! Καλώς σε βρήκα λοιπόν !
Καλό υπόλοιπο Κυριακής
mirsinie καλησπέρα.σκέπτομαι τι να γράψω ,ειναι δύσκολο....θα δω.
Χρηστος
Θέλω πολύ να γράψω,ετσιλοιπόν καλύτερα να το σκεφτώ.
βασίλη μου,
ευάλωτοι, ναυαγισμένοι και πληγωμένοι...ταλαιπωρημένοι
και αυτή η προσμονή μοιάζει ξένη, μα τι έχουμε τόση ανάγκη, γιατί της κρυβόμαστε? ;ώρες ώρες νοιώθω πως για να μην πονάμε ματαιώνουμε...
ωραία η Κυριακή μου, αλλά αυτό το βράδυ, σαν όλα τα άλλα που περάσαν, και αυτά που θα έρθουν, οικείο πια με περιμένει...είναι εδώ, και μέσα μου, και απλώνεται να μας θυμίσει όλα αυτά που παλεύουμε να ξεχάσουμε. μήπως τελικά να το ζήσουμε? να αφεθούμε? αν το αντέχουμε, έχει και αυτό μια γλύκα, σαν της μυρωδιάς την νύχτα...αφήνομαι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...κι ας βυθιστώ μαζί με το καράβι που περιμένω, και περισυλλέγω στοργικά.
έχω συνοδοιπόρους τελικά
φιλιά γλυκά
σκόρπιες σκέψεις, αλλά σωστές. ναι, η χαρά και η θλίψη παίζουν με τις ισορροπίες μας, εναλλάσονται διαρκώς, και η μία στηρίζεται στην κλωστή της άλλης.
προσπαθώ να ζώ με αισιοδοξία, αλλά μια μικρή σκιά, σαν πέπλο απλώνεται σε ότι ζώ, άλλοτε ξεχύνεται, και άλλοτε μαζεύεται, αλλά πάντα είναι εκεί, κάτι να μου θυμίζει...κι έτσι ζώ τις στιγμές, αυτές τις υπέροχες, με ότι έχουν μέσα τους...καλώς σε βρήκα κι εσένα.
καληνύχτα, καλό ξημέρωμα, γενικώς...
αγαπητέ Χρήστο,
δεν χρειάζεται να γράψεις κάτι. αυτό που νοιώθεις είναι το πιο σημαντικό.
και οι σκέψεις που θα κάνεις, αυτές κράτα αυτές για φυλαχτό και οδηγό. είναι οι δικές σου, και για μένα η χαρά, πως κάτι σε διακήνισε να σκεφτείς.
οι μουσικές σου με συντροφεύουν, το ξέρεις.
φιλιά
Πληγες που με εμαθαν να ζω, πληγες που το πηραν ολο πισω, πληγες που με εκαναν το ποιος ειμαι και τωρα θελω να μου κοψω ενα κομματι, φοβαμαι μηπως κοβωντας αυτο που πονεσε κοψω και αυτο που τα καταφερε...
Πρόδρομε...
πόσο δίκιο έχεις
πως πάνε αυτά τα δυο μαζί
όπως ζευγαρώνουν όλα τα αντίθετα, και κάνουνε παρέα,
όπως ο θάνατος και η ζωή
όπως το λίγο με το πολύ
αλληλοσυμπληρώνονται.
μα, ξέρεις τι φοβάμαι?
πως να φροντίσω πρέπει την πληγή
μη μεγαλώσει κι απλωθεί
σε όλο μου το σώμα
μην εισχωρήσει στο μυαλό
κυρίως εκεί, που πια
δεν θα την ελέγχω.
η σκέψη σου
νερό που την καθάρισε
Καινούργια διάσταση στην πληγή μου
που τώρα παίρνει αέρα…
Σε ευχαριστώ
τα βραχια ειναι προσωρινα ... σημερα κοφτερα μα η θαλασσα τα κανει να γυαλιζουν , τα κανει στρογγυλα και τοτε ειναι η ευκαιρια να τα ανεβεις οσο εχουν ακομα ακρες.
βράχια προσωρινά...
πως νόμιζα πως δεν μετακινούνται.. πως είναι τα μόνα σταθερά μέσα στην ρευστότητα των όλων..
μου αρέσει που πάντα δίνεις μια άλλη διάσταση στην σκέψη μου
μην κοιτάς που πληγώνομαι, τα αγαπάω άλλοτε κοφτερά και άλλοτε γυαλιστερά.
τι θα έκανα χωρίς αυτά? χωρίς τις πληγές που μου ανοίγουν? κι ας παραπονιέμαι. είμαι συνέχεια σκαρφαλωμένη και ματωμένη. και που και που βουτάω στην θάλασσα, αυτή την λυτρωτική, που όλες μου τις έννοιες παίρνει, και τις πληγές μου γλύφει.
καλημέρα βραδινέ μου φίλε
Δημοσίευση σχολίου