Αλλοτρίωση…

Σαν να μην υπάρχω…

Αναπνέω παγωμένα
Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου καμένα
Δεν είναι πραγματικά…
δεν είναι αληθινά…
Τίποτα δεν είναι εδώ




Αποκαΐδια και σκουπίδια...





Σαν να μην υπάρχω

Δεν αισθάνομαι…
Δεν καταλαβαίνω...

Οι επιθυμίες μας σύντομες
οι προσδοκίες μας εφήμερες
και η επικοινωνία κουτσή
Παραπαίει...

Αποτυχία…





Και η ουσία...
βολεμένη κι αυτή, ψυχανεμίζεται
εξατμίζεται…





Και η Ιδέα?... Αυτή... αυτή η σημαντική
που νοηματοδοτεί την ζωή
Ποια είναι?Που είναι...

δεν έχουμε ιδέα...



Χρειάζεται χρόνος
Πότε θα το καταλάβουμε?
Χρειάζεται καλλιέργεια και θρέψη για την εξαργύρωση
Πότε θα το καταλάβουμε?

Ελαφρύ το πανωφόρι που φοράμε
και πως θα μας ζεστάνει
σε χρόνους δίσεκτους…

Μια απειλή όλη μας η ζωή
ελπίδα και φόβος
όνειρο και εφιάλτης





Αμφησιμία ο προστάτης


Και όλα συμβαίνουν ξανά και ξανά
στη ρευστή αυτή νεοτερικότητα που ζούμε κρυμμένοι

Ποια είναι ζωή μας τελικά...
Δεν έχουμε ιδέα…

Τυφλοί και αβοήθητοι σκουντουφλάμε πάνω μας
Δεν μπορούμε να μας ξεφύγουμε
Και ο πόνος μεγαλώνει…
Πόσο θα αντέξουμε?
Ανυπόφορα λίγοι…

Απομακρυνθήκαμε…



Μια αγκαλιά...
μια αγκαλιά
και όλα θα πάνε καλά
Πότε θα το καταλάβουμε?

Υ.γ. Αφιερωμένο σε σένα, ανήσυχε, που θες να το παλέψεις.
Που θες να το κάνεις τραγούδι.
Που θες να του δώσεις φωνή..
Ευτυχώς!
Υπάρχει ελπίδα

υ.γ 2. Ευχαριστώ την φίλη μου Έλλη για τις υπέροχες φωτογραφίες της, που με την ζωντάνια της στιγμής που αποτύπωσαν, με ενέπνευσαν, κι ας μην το πήρε η ίδια μυρωδιά