Λείπεις, λείπεις γενικώς…
και μια λύπη χωρίς χρώμα με ακολουθεί παντού
άφαντη …-σαν τον αέρα- δεν την βλέπω,
με χαϊδεύει
την νοιώθω απαλά να με ακουμπά
το σώμα μου ξυπνά
κάτι μου αφήνει
και κάτι παίρνει μαζί της μακριά
Φοβάμαι μην αυτή η λύπη
ατέρμονα με συντροφεύει πια
και δεν ξημερώσει ξανά
με τα ίδια χρώματα η χαρά
Έφυγες έτσι απλά?
δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω πια
μα, κάθε νύχτα που σιμώνει
θεέ μου πως θα ΄θελα να ξημερώνει.
4 σχόλια:
xreiazesai th lytrwsh kale mou!
zhse ton pono k thn apousia oso mporeis,"penthise" k tha glykanei o ponos wspou na eksafanistei teleiws!
trust me...
polu omorfo blogospitok arketa taksidiariko to mousiko kommati sou!
Kalws se vrhka
Μια λύπη σε ακολουθεί παντού ακόμα και στην ηλεκτρονική σου φωλιά.
Απορώ όμως
Πια λύπη αξίζει να σου κάνει συντροφία?
Πια λύπη αξίζει να γίνει η μούσα σου και να συντροφέυει τα ταξίδια σου?
Πια λύπη μοίαζει τόσο δυνατή που την φοβάσε?
Αναρωτήσου:
Θα υπήρχε άραγε η λύπη αν δεν περίμενε λίγο πιο κάτω η χαρά?
Σε θαυμάζω πολυ που μπορείς και εκφράζασαι έτσι...τα γράφεις τόσο όμορφα...
και μου ταιριάζουν τόσο πολυ...
αγαπητή απέθαντη, είμαι γυναίκα, και η αλήθεια είναι πως λυτρώνομαι σιγά σιγά...σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια, και τα σχόλια για το blog. καλώς ήρθες στην παρέα μας.
αγαπημένε μου john, ότι μας ακολουθεί το χρειαζόμαστε για κάποιο λόγο, και το αξίζουμε. τίποτα δεν είναι τυχαίο και άδικο. ελπίζω κι εγώ, και σχεδόν το πιστεύω πως η χαρά είναι λίγο πιο κάτω.Η λύπη όμως δεν θα φύγει. Θα συν υπάρχουνε μαζί και θα εναλλάσσονται, όπως τα πάντα στην ζωή μας. έτσι δεν είναι?
αγαπητέ ανώνυμε, σε ευχαριστώ για τα καλά σου σχόλια. Χαίρομαι πολύ να αγγίζω και άλλες ψυχές. μου δίνεις δύναμη να συνεχίσω αυτό που με τόση δυσκολία προσπαθώ να συντηρώ μέσα απο το blog. την προσωπική μου έκθεση. δεν είναι εύκολο. αλλά είναι λυτρωτικό και δυναμωτικό. καλώς όρισες.
Δημοσίευση σχολίου