Δεν θυμάμαι… νομίζω Δευτέρα πρωί…
Σηκώθηκα από το κρεβάτι…

Οι εικόνες θολές… η ζωή μου θολή…
Οι σκέψεις μου πολύχρωμες, αλλά η ζωή μου γκρι…
Σε ποιόν να πεις και ποιος να καταλάβει…
Τα όνειρά μου άπιαστα… λάθος διαδρομή…
Λάθος διαδρομή όλα τα χρόνια, λάθος διαδρομή…

Εκείνο το πρωί, Δευτέρα πρωί…
Είπα να ξεκινήσω την εβδομάδα μου χαλαρά… κάνοντας στον εαυτό μου απλές, καθημερινές ερωτήσεις…
Γιατί αναπνέω, γιατί υπάρχω, γιατί κλαίω, γιατί δεν κλαίω…
Για ποιόν αναπνέω, για ποιόν υπάρχω, για ποιόν κλαίω, για ποιόν δεν κλαίω…
Το απόλυτο κενό…
Θα μπορούσα να ζητήσω τη βοήθεια του ‘κοινού’, μια συνήθεια παλιά και αγαπημένη…
Γιατί; Δεν ήξερα γιατί. Μάλλον, γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά…
Για ποιόν; Για όλους αυτούς που βοήθησαν να φτάσω στα 25 .. βοήθησαν να γίνω κάτι που εγώ δεν το γνωρίζω, δεν το θέλω, δεν θα το διάλεγα ποτέ…
Μουδιασμένο το σώμα… τόσα χρόνια ύπνος βαθύς… το σώμα ακίνητο…
Το μυαλό γεμάτο, υπερφορτωμένο… είχε ‘κολλήσει’…

Έβαλα τα ρούχα της δουλειάς… και πήγα στο γραφείο όπως κάθε Δευτέρα… άνοιξα τον υπολογιστή… χαμογελούσα στο αφεντικό… έκανα καλά τη δουλειά μου… ίχνος ικανοποίησης… σχόλασα…
Κάθισα σε ένα χαριτωμένο μαγαζάκι και ήπια καφέ με τον φίλο μου… τον αγκάλιασα… τον κοίταξα στα μάτια… ήπιε και αυτός καφέ μαζί μου… δεν με κοίταξε στα μάτια… δεν με αγκάλιασε… δεν ήταν η πρώτη φορά που μόνο εγώ τον αγκάλιαζα, που μόνο εγώ τον κοιτούσα στα μάτια, ήταν όμως η πρώτη φορά που μόλις τελείωσε ο καφές μου, έφυγα…
Μίλησα στο τηλέφωνο με φίλους… με άκουσαν… και τους άκουσα… δεν μπορούσαν όμως να ‘δουν’ κάτι κάτω από τα λόγια μου… εγώ μπορούσα να δω στα δικά τους, αλλά δεν ήθελα πια…

Σ’ αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή… ζούμε πολλές ζωές… έζησα τη ζωή που μου όρισαν κάποιοι άλλοι… και τώρα τρία χρόνια μετά από εκείνη τη Δευτέρα, ζω τη ζωή που διαλέγω εγώ… με φίλους που τους κοιτάω στα μάτια και ξέρουν να διαβάζουν τη σκέψη μου…
Δεν φοράω πια τα ρούχα της δουλειάς, γιατί παραιτήθηκα πριν από ένα χρόνο και σπουδάζω ξανά…
Που και που έχω κάποιον φίλο… που πίνει καφέ μαζί μου… με αγκαλιάζει… με κοιτάει στα μάτια… πίνω και εγώ καφέ μαζί του… δεν τον αγκαλιάζω… δεν τον κοιτάω στα μάτια… δεν φεύγει… φεύγω όμως εγώ…
(Το ξέρω, το ξέρω… όταν ‘πίνεις καφέ’ με κάποιον που σε αγκαλιάζει και σε κοιτάει στα μάτια δεν φεύγεις… το ξέρω, αλλά είπαμε ότι το τώρα ζω τη ζωή που διαλέγω εγώ… και δεν ζητάω τη βοήθεια του κοινού…).

Όταν τα βλέμματα συναντηθούν δεν θα φύγω…
Όσο η καρδιά μου θα χτυπάει δυνατά θα μένω…
Όταν δεν θα την ακούω θα φεύγω… θα ψάχνω αλλού… για μια τρίτη και τέταρτη ζωή… απλά ελπίζω να ζήσω πολλά χρόνια… πολλά καλά χρόνια…

για το ‘καλά’ ξέρω πια πως γίνεται… για το ‘πολλά’ ας ασχοληθούν οι αρμόδιοι…