αμηχανίΑ

λίγο πριν στοχεύσουν τα βελάκια του έρωτα,
κρυφές ματιές,
μάτια χαμηλωμένα,
μάτια που λάμπουν
πλημμυρισμένα θάλασσα και ήλιο,

ασυναρτησίες,
λόγια κενά
μόνο για να ειπω θούν
να καλύψουν την αμηχανία,
να καλύψουν το κενό ανάμεσα στο παλιό
οβάλ γραφείο

το σώμα μιλά και η ψυχή αναρωτιέται:
ΛΕΣ?

πόθος διάχυτα συγκρατημένος,
ενοχές για κάτι ξαφνικό που έρχεται απροετοίμαστα
δικλείδες ασφαλείας ? "η παρέα"

Λες και υπήρχε θέατρο, η σκηνή , οι θεατές

Δεν είχε σημασία αν αυτό που παιζόταν ηταν έργο,
μπορούσε ο καθένας να φαντάζεται όποιον είθελε για
συμπρωταγωνιστή