ινδία -διασχίζοντας τα σύνορα-

Τις γεννούσα…μα κάθε που βράδιαζε πέθαιναν

Και έμεναν οι εικόνες γυμνές από λέξεις

Δεν ήθελαν να ντυθούν, δεν ήθελαν να στολιστούν

Και κάθε γέννα με πόναγε και με δυσκόλευε

Δεν περιγράφεται ο πλούτος της ματιάς

Δεν γίνεται κτήμα σου ποτέ, μόνο εραστής που ξεγλιστρά

Και μένω να αδειάζω λέξεις και εικόνες

Ατόφιες, κοφτερές

Σκληρές και πλούσιες

Χωρίς λεζάντες

Δεν συμφιλιώνονται

Να τις αποδεχτούμε

Να τις αγκαλιάσουμε

Σιωπή…

Βαριά που έπεσε

Αλλοίμονο το βλέμμα ξεθωριάζει…

Να μην ξεχνάμε, αυτή είναι η αλήθεια…