Ένα προσωρινό αντίο

​

Να μου φιλήσεις την γιαγιά και τον παππού,

να είσαι ήρεμη και όμορφη

να μας βλέπεις και να μας αγαπάς...το έχουμε ανάγκη

και να μην ξεχνάς πως δεν θα σε ξεχνάμε

θα σε συζητάμε, και θα σε αναπολούμε

θα γελάμε και θα κλαίμε...παρέα

θα σου λείπουμε και θα μας λείπεις

μα το ξέρεις...τι να λέμε...

αυτό που μας χωρίζει δεν θα είναι παντοτινό,

τίποτα δεν είναι όσο αναπνέουμε

θα μικραίνει η απόσταση από εδώ και πέρα

και κάποια στιγμή θα απλώσουμε το χέρι μας και θα σε ακουμπήσουμε

περίμενέ μας...

σ'αγαπώ για όσο ακόμα...  

η ανηψιά σου

Μετρώντας την απόσταση...

Που κρύβεται η αγάπη?

πίσω απο πια ματιά που δεν μπορώ να δώ

πίσω απο πιο χαμόγελο λειψό

πίσω απο ποιον θυμό?

Και πως αντέχεται η σιωπή της απουσίας,

και το κενό της απόστασης...

Πόσες φορές να μετρήσω μέχρι το δέκα?

Πόσο να ξεγελαστώ απο την ανάγκη μου την δόλια,

για μια σταλιά αγάπη και αγκαλιά

Και πόσα δάκρυα να ρήξω στην φωτιά,

πριν ξεχαστώ πάλι στην κοινή μας μοναξιά...

Βραδιάζει...

Βράδιασε...

Πότε θα επιστρέψεις σπίτι?

είναι βάλσαμο οι λέξεις σου

λέξη την λέξη έρχεται η σιωπή της αλλαγής

και οι σκέψεις σου δωρητής της έκπληξης

και της απροσδόκητης ανατροπής
--της εκτός προγράμματος

η αγάπη μου είναι ότι γυρίζει, ότι συνεχίζει και εξερευνά

ότι με πάει μακρύτερα απο τον φόβο μου

στο επόμενο της ζωής

δεν έχει άκρη η αγάπη, δεν έχει τελειωμό

χέρι απλωμένο να πιάσεις να θρηνήσεις

την αναμάρτητη ζωή σου, το τρυφερό της μακελειό

...Myrsini

Μια μικρή ανοιξιάτικη ιστορία

Παίξαμε για λίγο σαν παιδιά…

Βγάλαμε τα πανωφόρια του χειμώνα

και τα απλώσαμε στην παραλία να στεγνώσουν

Τρέξαμε στην ζεστή άμμο

κυλιστήκαμε γυμνοί,

γελάσαμε ανέμελα

Ονειρευτήκαμε ξανά κοιτώντας ψηλά

και αφήσαμε τα όνειρα να ταξιδέψουν μαζί με τα σύννεφα

να πάνε να βρούνε και άλλους….

Άνθισε η επιθυμία στην καρδιά, μαζί με τις παπαρούνες

Μαδήσαμε την αγάπη μας στις μαργαρίτες

λιαστήκαμε ανέμελα…

Και όταν άρχισε πάλι να φυσά και να κρυώνει

στο τελείωμα της μέρας,

καπνίσαμε και ήπιαμε κρασί.

Φλερτάραμε με τον θάνατο

τον ξεγελάσαμε…

μα ήρθαμε κοντά...

Ορμή αυτοκαταστροφική

συνοδεύει πάντα την ορμή για ζωή.

Παίξαμε, ζήσαμε, φοβηθήκαμε, κρυώσαμε

και ξαναγυρίσαμε σπίτια μας …

Ανοίγοντας....

Πίνοντας, αγαπόντας και σωπαίνοντας

έτσι περνάνε οι μέρες, οι εποχές και ο καιρός…

Και κάθε βουτιά πονάει πιο πολύ πια…

Βαραίνοντας, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας
Απομακρύνομαι και επανέρχομαι
ανοίγομαι και κλείνομαι
στην ατέρμονη αυτή κυκλική εναλλαγή…

Όχι πως δεν αφήνομαι,
ίσως ξεκουράζομαι...

Όλα με διαπερνούν, όλα με σημαδεύουν
Όλα με συγκινούν και με ταράζουν

Ανησυχώντας, αγωνιώντας και παλεύοντας
Μονολογώντας…

Οι λέξεις δεν φτάνουνε
Οι μέρες δεν φτάνουνε
και κάθε νύχτα αφήνει τα σημάδια της...

Αντικρίζοντας τα δειλινά
τα σημάδια πληθαίνουν

Τρέχοντας με τον χρόνο και τον ήχο
Παίζοντας με τον πόνο και τον ήλιο
Ζώντας…

Μαζεύω τις έγνοιες που μου θύμισαν
πως τα λόγια γίνονται "έννοιες"

Καταθέτοντας με τόκο ακριβό στον χρόνο, λέξεις, σκέψεις και στιγμές…

Όλα είναι εδώ ξανά,
Κι εγώ δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού
παρά μόνο εδώ…

Ανοίγοντας την πόρτα
στο άνθισμα της νέας εποχής
φτιάχνοντας με όλα αυτά στεφάνι υποδοχής

Καλωσορίζοντας...

Σκορπίσου

Ξύπνησα με την αλμύρα στο στόμα...

Είχα ονειρευτεί όλους τους ωκεανούς που με ταξιδέψανε

Όλα τα φώτα που με οδηγήσανε

Όλους τους δρόμους που με παρασύρανε

Όλα τα βλέμματα που με πλανέψανε

Όλα τα φιλιά που με κατάπιανε

Όλα τα δειλινά που με ξυπνήσανε

Όλα τα βράδια που με συντροφεύσανε

Όλες τις στιγμές που με συνταράξανε

Όλα τα βλέμματα που με ζεστάνανε

Όλα τα χάδια που με αγκαλιάσανε

Όλους τους μικρούς ήχους που αγάπησα

Όλες τις μυρωδιές που δεν ξέχασα

Όλες τις ανάσες της ζωής που με λούσανε

Δεν είναι όνειρο η ζωή

Άνοιξε την πόρτα

Βγες έξω και σκορπίσου

Η ζωή είναι μικρή

για όλα αυτά που θέλουμε να ζήσουμε

Καλή Ανοιξη!

Υ.γ. Σε μια άχρονη σιωπή,

ξεχασμένοι από επιθυμία και ανάγκη,

μες τη δροσιά μιας ήσυχης χαράς,

θα ξανασυναντηθούμε!