τέχουν οι εικόνες σαν στιγμές
εναλλάσονται
και χάνονται
σαν τον χρόνο
σαν την ζωή
βιαστικά μας προσπερνάνε
δεν προλαβαίνονται
ανάλαφρες
δεν πιάνονται
μονάχα καταγράφονται
κουλουριασμένοι στα βαγόνια
διασχίζουμε τον χρόνο
φευγαλέες συναντήσεις
απορριμένα βλέμματα
ζωές παγιδευμένες
ξεχύνονται θες για λίγο, τρομάζουν
μοναξιές πνιγμένες στην βότκα
όλα εκεί διασταυρώνονται
κι όμως,
συμπορευόμαστε βουβά
μαζί, μα τόσο μόνοι....
κοινός ο προορισμός
μα, δεν ανταλλάσουμε λέξη
και τα κεφάλια κολλημένα στο τζάμι
που στάζει την βροχή
σαν τα βουβά μας δάκρυα
για ότι χάνεται...
για ότι δεν πιάνεται
για ότι περνά και δεν ξαναγυρίζει
για όσα δεν έγιναν
για ότι δεν κάναμε
για ότι μας προσπέρασε...