διατάραξη του χρόνου...
τι με κοιτάς....
δεν ξέρω τι ζωή περνάς...
εγώ τουρίστας της δυστυχίας σου είμαι
γιατί δεν αντέχω να βλέπω την δικιά μου
χειρότερη αυτή η δυστυχία...
και η πορεία του φόβου
αβέβαιη κι αυτή...
απελπισία...
κάτι απο την δικιά μου θυμίζει...
αυτή που ταξιδεύω σε μέρη μακρινά
μήπως χαθεί στα σύννεφα
μάταια...
καμία προσευχή δεν την καταλαγιάζει...
καμιά μεταμέλεια δεν αρκεί
κανένας θεός δεν την καταλαβαίνει
δεν υπάρχει θεός γι΄ αυτά σου τα μάτια
και ας χαμογελάς δήθεν αμέρημνα..
το ξέρω πως πονάς
που δεν υπάρχει θεός γι΄αυτά σου τα παιχνίδια
γι' αυτή σου την πείνα.....που με πονάει σαν θάνατος
..............................................................................................................................................................
τι να θυσιάσω να χορτάσεις...
εδώ τα τρώει όλα ο θάνατος
δεν χορταίνει να καίει τα κορμιά μας
μόνο η οδύνη δεν καίγεται...-αυτή η μάταιη διαδικασία συμφιλίωσής με τον θάνατο-
τα μάτια συμφιλιώνονται
το μυαλό όμως ποτέ...
-δεν αντέχει να το συλλάβει-
τι με κοιτάς;
εξοικειωνόμαστε άραγε ποτέ;
ποτέ...
ούτε με χίλιες προσευχές
μικροί μπροστά στον θάνατο....
τρέχουμε όσο γίνεται πιο μακριά...
μακριά...μακριά....να τον ξεχάσουμε....
χτυπάμε τα σίδερα της φυλακής μας
και ο πονος που πάμε να αποφύγουμε
όλο και μεγαλώνει...
υ.γ. -σταθεροποίηση σε χρόνο αργό-
θα ξαναφύγω...θα αποφύγω....ξανά...
αυτό που προσπαθώ να καταλάβω...
θα πάρω το τραίνο
για της Σιβηρίας τα βουνά
προσγειώνομαι σιγά σιγά...
θα κλείσω με τον αγαπημένο μου στίχο
"χρόνια προσμένω την στεριά να ζαλιστώ"
Ν. Καββαδίας
καλό καλοκαίρι!
