Παίζω με τις εικόνες: Θα΄ θελα...

να περιπλανιέμαι…
τι άλλο…




σε ξένα μέρη...





σε ξένα μονοπάτια...






σε ξένες αγκαλιές...



λίγο να νιώσω ξένη
...πιο ξένη κι από μένα




να μοιραστώ την ύπαρξή μου αλλού
μήπως την καταλάβω…





να γίνω θάλασσα



και σύννεφο




Να γίνω βροχή να κλάψω



να χαθώ στις ματιές




να ξεχαστώ στις στιγμές






Να με περιμένω αλλού…





Και τελικά να γίνω πλοίο μεγάλο, δυνατό




να ταξιδεύω πάνω μου


να με ταράζω που και που


Να πιάνω τα λιμάνια

και έπειτα να τα αφήνω




Να πλέω στον ωκεανό…




Τι άλλο…

Να συναντάω και να αποχαιρετάω
Να κουβαλάω και να αφήνω
Να χάνομαι και να ξαναγυρίζω...



Να γίνει ζωή μου αυτό, ρουτίνα
μήπως και δεν πονάει τόσο ο αποχωρισμός…



Να έχω δυνατό σκαρί
κόσμος να δουλεύει πάνω μου
και μέσα μου

Να με δένουν και να με λύνουν



Να με συντηρούν και να με επισκευάζουν
...και να με περιμένουν




Και όταν δεν θα αντέχω πια να τριγυρνάω
σκουριά στα σίδερα μου

Και όταν θα αράξω
-εικόνα γεμάτη δέος-
Να μοιάζω με εγκατάλειψη...


Τήνος Νοέμβριος 2008.
Θα παίξετε?

Έφυγες...

Έφυγες ξανά...
Για τα καλά αυτή την φορά
κοιτάζω πίσω
δεν βλέπω τίποτα πια
Μια ερημιά

Έφυγες όπως ήρθες
ανάλαφρα πατώντας
χωρίς να αφήσεις ίχνη
αποζητώντας

Μα ότι ακούμπησες μετέωρο στέκει ακόμα
στον φθινοπωρινό πια ουρανό
κι εγώ εδώ
στην μέσα μου παγωνιά
αναζητώ την ζεστασιά
που ακολουθεί αχνά
τα βήματά σου στο πουθενά

Έφυγες
έχει περάσει στον χρόνο η ώρα
κι εγώ στέκομαι ξεκρέμαστη
σαν τον τοίχο που στέκει
αφού έχει σκάσει η βόμβα…

υ.γ. Άρη σε ευχαριστώ για την φωτογραφία που δανείστηκα από το blog σου. Όπως είδες με ενέπνευσε.

Megaλώνοντας

Πώς μαζεύεις τόσα χρόνια σε δυο κουτιά;
Πως διπλώνεις ξανά, ότι οχτώ χρόνια έχεις απλώσει
έτσι ξαφνικά;
Ξεχειλίζουν, τρέχουν όλα από παντού
Τίποτα δεν στριμώχνεται πουθενά...

Πώς αποχαιρετάς ότι σε κρατά τόσο ζεστά;
Δεν ταχτοποιούνται όλα τόσο απλά..

Τα συναισθήματα βουβά
και στο τέλος της στιγμής
κι αυτά μοιάζουν φτωχά...

Τα σκαλίζω για να βγουν
περιμένουν όλοι να ειπωθούν
Μάταια...
Κλείνω τα μάτια
αποφεύγω τα πολλά

Και φεύγοντας, κοιτώντας πίσω
η γνωστή μου μοναξιά, ξανά
θα με συντροφεύει για λίγο πάλι
στου μυαλού μου τα στενά

Άραγε θα ζήσω το σενάριο της ζωής μου;
Δεν ξέρω, μα δεν ανησυχώ πια.
Στο πέρασμα της ζωής μου
ότι δεν ζήσω, θα το φανταστώ
θα το χορτάσω.

Μ' αγαπάς;

Τι να΄ ναι αυτό που με πονάει
που στο βάθος με χτυπάει
Τι να’ ναι αυτό που τόσο απελπισμένα αποζητάω
Ένα απλοϊκό μυαλό;
ή την επιθυμία κατά βάθος να μην είμαι ελεύθερη
να μην αναζητάω…

Κρεμιέμαι μετέωρη σε συναντήσεις
σε συζητήσεις
στις μέσα μου δεσμεύσεις
παρακινούμαι κρυφά από την γοητεία
που έχουν οι απαγορεύσεις
και επιστρέφω σε μια κατάσταση αφόρητη
μα τόσο γνώριμη…

και αντέχω ακόμα στωικά
την καθημερινότητα της παραίτησης
με μια εσωτερική αίτηση
ν΄ αλλάξω…ναι
ν΄ αλλάξω αίσθηση

Θ΄ αντέξω άραγε να ζήσω όπως θέλω
να με καταλάβω βαθιά
Θ΄ αντέξω κάποια στιγμή άραγε
να μ’ αγαπήσω…